365 dagen verwondering
Het voelt wat onwennig. Het lijkt op het missen van een dagelijkse ontmoeting, waar ik telkens naar uit keek. Op chatten met een vriend waar ik iedere avond een praatje kon mee maken en mijn verwondering mee delen. Iemand die met aandacht naar mij luisterde en mij mijn verwondering als een echo terug kaatste. Doorgaan met het lezen van “lichtpuntjes”
365 dagen verwondering – DAG 363
In het bericht Schrijven werkt aanstekelijk had ik het voor enkele dagen over Christine De Vries van Shodo die mij via haar boek Dagboek als spiegel inspireerde om te starten met schrijven in het algemeen, dagboekschrijven in het bijzonder.
365 dagen verwondering – DAG 356
Ik geniet van creatief, meditatief en reflectief schrijven zowel in mijn dagboek als tijdens het lopende schrijf- en kleurtraject tot Kerst (Moolelo & Anky Floris’ Levenskunstwinkel)
en van het schrijven van berichtjes voor deze blog. Nog tien berichten te gaan en deze blog van 365 dagen verwondering is rond. Hou ik er dan mee op? Start ik een nieuwe blog? Een nieuw thema op dezelfde blog? Ik weet het nog niet en ik laat het voorlopig los.
Wat mij echter opvalt is dat mijn berichten ook gelezen worden, afgaand op de reacties die ik hoor tijdens persoonlijke gesprekken of lees op Facebook of op de blog zelf. Ik steek het niet onder stoelen of banken, het stemt mij blij en het zet er mij toe aan om toch verder te gaan … want de weg van het schrijven is belangrijker dan het streven naar perfectie. Schrijven levert mij altijd iets op, op zijn minst bewust-zijn van wat binnen mij leeft. Deze week viel mij echter nog iets anders op. Via verschillende invalshoeken kom ik aan de weet dat er in mijn vriendenkring ook duchtig geschreven én gedeeld wordt:
fietsen
in polderlandschap
kijk, alle bomen
schuingewaaid door de zachte
westenwind
(N.D.) 23-12-15
doorheen mijn tranen
brengt een wit hemels veertje
warme zonnestralen
(Sabine Pauwaert) 21-12-15
a writer
Do you have to be tormented,
to be a writer?
Can you be optimistic,
a romantic,
take life lighter,
and still be good?
Or is what one writes,
too shallow,
too small,
or just to plain?
Is everyday life,
spoken about in words,
but coming deep from within,
interesting enough,
to spill inc on paper?
Every quote,
sentence, poem or book,
it’s all worth it,
because it’s freedom.(Debora Kyndt) 9-11-12
It is better to die eating chocolate
than to live without it.
(get.) Marcus chocoholic(Marcus Cumberlege) 17-12-15
lichter
wordt het
ook in mij
grote zwaarte lost op
dankbaar(get. Christine De Vries) 23-12-15
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 23 december 2015
(bron afbeelding 1 Christine De Vries/Shodo )
(bron afbeelding 2 Anky Floris’ Levenskunstwinkel)
365 dagen verwondering – DAG 280
Aansluitend op mijn berichten van 23 en 24 september waar ik het over oefeningen in dankbaarheid had wil ik vandaag (het begin van) een artikel van Hans Stolp delen en dit om een aantal redenen. Doorgaan met het lezen van “dag van dankbaarheid”
365 dagen verwondering – DAG 235
Maria-Tenhemelopneming of Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart is een feestdag waarop in sommige delen van Vlaanderen ook Moederdag wordt gevierd.
In De Evolutie vond er vanavond een meezingconcert plaats om de moeder Doorgaan met het lezen van “samen zingen voor de moeder”
365 dagen verwondering – DAG 230
Een lieve vriendin zette gisteren dit bericht op mijn Facebook profiel nadat ik ’s ochtends met haar had gedeeld dat vriend Rugpijn op bezoek was. Doorgaan met het lezen van “tranen bezitten scheppingskracht”
365 dagen verwondering – DAG 190
Gisterenavond maakte ik een afspraak met een vriendin om elkaar vandaag bij valavond te ontmoeten in de natuur. Wij willen gezellig bijpraten over Doorgaan met het lezen van “hyperlinks”
365 dagen verwondering – DAG 189
Toen ik gisteren thuis kwam na een namiddag supervisie, begeleid door Toos Bartlema (Humanimal Vision) nam ik wat tijd om mijn inkomende mails te lezen, o.m. deze van Inzicht-Nu:
Hoe meer je in vrede bent met jezelf, hoe minder behoefte je hebt om andere mensen te veranderen. (Erik van Zuydam)
Synchroniciteit verwondert mij al lang niet meer, maar toch … dit ‘inzicht van de dag’ was voor mij wel héél toepasselijk en sloot wonderwel aan op de Osho kaart die mij tijdens deze supervisie te beurt viel:
Knight of Rainbows: Slowing Down
The Knight of Rainbows is a reminder that, just like this tortoise, we carry our home with us wherever we go. There is no need to hurry, no need to seek shelter elsewhere. Even as we move into the depths of the emotional waters, we can remain self-contained and free from attachments. It is a time when you are ready to let go of any expectations you have had about yourself or other people, and to take responsibility for any illusions you might have been carrying. There is no need to do anything but rest in the fullness of who you are right now. If desires and hopes and dreams are fading away, so much the better. Their disappearance is making space for a new quality of stillness and acceptance of what is, and you are able to welcome this development in a way you have never been able to before. Savor this quality of slowing down, of coming to rest and recognizing that you are already at home.
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 30 juni 2015
(foto: vivapo)
365 dagen verwondering – DAG 145
Naar aanleiding van moederdag, postte ik reeds twee berichten die hierbij aanleunen, één op DAG 139 en één op DAG 140. Vandaag echter keek ik verwonderd én vertederd op toen ik volgend berichtje in mijn digitale brievenbus vond.
Doorgaan met het lezen van “lachyoga voor moeder en dochters”
365 dagen verwondering – DAG 144
Synchroniciteit verwondert mij al lang niet meer. Toch keek ik gisteren verwonderd op bij het lezen van een artikel dat in mijn digitale brievenbus viel, enkele dagen nadat ik werd aangesproken op mijn gedrag.
viviane's Blog 