365 dagen verwondering
Het is alweer van 22 juni geleden dat ik op deze blog mijn verwondering deelde. Dit betekent echter niet dat ik niet meer schrijf. Integendeel. Ik schrijf dagelijks in één of meerdere dagboeken. Ik deel met de regelmaat van de klok teksten op de blog vivapo mijmert creatief. Deze namiddag genoot ik op het terras van het Koetsenhuis van schrijftijd terwijl mijn kleinzoon op zoek ging naar planeten.
Op deze blog verwijs ik dikwijls naar een gevleugelde uitspraak van Toos – mijn begeleidster in supervisie – Hoe je kijkt is wat je ziet (zet deze woorden maar eens in het zoekvenster op deze blog!). Toos Bartlema met haar bedrijf Humanimal Vision staat eigenlijk voor “Hoe je kijkt is wat je ziet en min of meer wat je doet en laat.”
In haar begeleiding nodigt Toos mensen uit om op onderzoek te gaan naar hoe je kijkt, welke bril je gebruikt en hoe je handelt. Hierbij maakt ze gebruik van haar dieren: honden en paarden.
Sinds meer dan tien jaar neem ik op die manier deel aan een jaarlijkse paardendag die Toos voor ons groepje organiseert. De laatste dateert van 12 juni dit jaar. Eén van mijn collega’s verzorgde vandaag de inleiding van onze bijeenkomst. Hij maakte hiervoor gebruik van afbeeldingen van paarden.
Wat de paarden ons spiegelen in ons dagelijks leven en wat onze verlangens betreft wed de rode draad tijdens deze sessie. In de loop van deze bijeenkomst kregen we zelfs een variante op Toos’ uitspraak te horen: WAT JE ZIET IS HOE JE KIJKT.
Reflecterend over de oogst van deze dag had ik het over een puzzel.
Op de terugweg ging ik samen met dit maatje nog iets drinken in het stationsgebouw van Gent. Pas toen we plaats namen aan een tafeltje bemerkten we de puzzel die aan de muur hing. Niks bijzonders ware het niet dat er … paarden werden afgebeeld en dat er een stukje ontbrak. Wie haalt het in zijn hoofd om een onvolledige puzzel in zijn zaak op te hangen, vroeg ik mij af.
Dat ontbrekende stukje hield mij echter bezig tot na het avondeten. In mijn dagboek synchronisch leven(*) schreef ik een pantoum. Wil je het graag lezen? Klik dan hier.
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 31 juli 2017
(*) De essentie van Synchronisch leven – De onbegrensde kracht van het zinvolle toeval, Deepak Chopra
foto’s: ©vivapo
Groot was mijn verbazing toen ik na het lezen van mijn volle maan collage de begeleidende tekst van de Volle Maan Collage-schrijven cursus las. Doorgaan met het lezen van “volle maan collage april – 02”
Bij het schrijven van het bericht over mijn Volle Maan Collage en over de magische open deur ontdekte ik synchroniciteit tussen een aantal ervaringen
Dinsdagnamiddag volgde ik bij Ateljee Ont-moet-ing een workshop, gewijd aan een verhaal uit ‘De ontembare vrouw’. De Zeehondenhuid is een metafoor voor zielenhuid, het vermogen thuis te komen bij jezelf en je eigen ziel te raken, met het verliezen van deze huid als metafoor voor het verliezen van jezelf in het sociale en niet meer weten wie je bent.
Eén van de (Namasté) kaarten trok heel uitdrukkelijk mijn aandacht. Elementen op deze afbeelding brachten mij bij mijn tekening en mijn logje van … gisteren!
Pas op het eind van de workshop maakte ik kennis met de boodschap en de titel – de zegening van het loslaten – van deze kaart. Loslaten is niét toevallig het thema van … het SchrijfNest van vandaag!
Het intuïtief schilderen gebeurde in twee stappen, telkens na een visualisatie: enerzijds bij het verliezen van de zeehondenhuid en anderzijds bij het herwinnen van de zielehuid.
Gingen wij gisteren met vier gelijkgestemde zielen op zoek naar onze thuis, thuiskomen … doe je zelf, alleen.
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 16 november 2016
foto’s: vivapo
Gisteren – 14/11/2016 – zou er een heel bijzondere maan te zien zijn. Een maan (Bloedmaan of Offermaan genoemd) die tot dan toe nog nooit zo dicht bij de aarde zou hebben gestaan in de 21ste eeuw als gisteren. Deze maan krijgen we immers pas terug te zien in 2034. Gisteren was het dus hét moment om te mediteren en tot rust te komen. Doorgaan met het lezen van “een magische open deur”
In een vorig bericht kon je lezen dat deelnemers aan Mijmeren op papier (*) zich op zondag 10 juli voor de workshop Schrijvend naar Kunst kijken werden uitgenodigd om zich te laten inspireren door kunstwerken van de tentoonstelling kracht OntpOpt (**) Doorgaan met het lezen van “kracht OntpOpt – 02”
Ik waagde mij reeds achttien keer aan een haiku-op-zaterdag, naar een idee van Doldriest.
Vanochtend was ik even van mijn melk. De eerste versie van mijn haiku op zaterdag was klaar om 0:15 (een haiku schrijven loopt bij mij meestal niet over een leien dakje).
Om 5:45 had ik redenen te over om ongerust te zijn. Ik greep naar een wondermiddel: in gedachten schrijven en herschrijven (liggend in bed). Wonderlijk hoe rustig ik word door het verleggen van mijn focus.
Om 6:45 schreef ik als ochtendpagina’s (op papier deze keer) een sprinter, een elfje, een woordgedicht en twee rondgedichten. Ik deed dit als vingeroefening maar vooral om een aantal emoties te doorvoelen om ze vervolgens los te laten.
Daarna herwerkte ik mijn haiku zonder die te publiceren omdat mijn haiku naar mijn aanvoelen niet beantwoordde aan de definitie van een haiku. Ik liet mijn schrijfsels voor wat ze waard waren en verlegde opnieuw mijn focus. Ik ging samen met mijn echtgenoot tuinieren.
Groot was mijn verbazing toen ik na de middag dit bericht (van Doldriest) in mijn digitale brievenbus vond.
Schrijf een haiku of senryu op je blog/website over wat jou vandaag bezighoudt en geef het de titel Haiku / Senryu Zaterdag….
Schreef ik onbewust een Senryu? In een volgend bericht publiceer ik mijn schrijfsel en kijk ik uit naar de reactie van lezers/schrijvers met ervaring! Hieronder vind je alvast de definitie van HAIKU & SENRYU.
Haiku is een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in drie regels. Een goede haiku brengt herinneringen terug aan dingen die je altijd al wist, maar misschien bent vergeten. Het brengt je terug naar jezelf, naar wie je bent en wat het is om mens te zijn. En dit voel je – niet met je hoofd, maar met je hart. Je stopt veel van jezelf in een haiku – ook wel een onafgemaakt gedicht genoemd. En dat gedicht gaat over je persoonlijke ervaringen en gevoelens. Over hoe je de natuur, de seizoenen, de wereld om je heen beleeft via je zintuigen. Je hoeft niets uit te leggen, niets te interpreteren. Beschrijf alleen wat er om je heen gebeurt; een vingerhoed vol emotie.
Lees er hier meer over.
Senryu gaat over mensen en dingen uit het dagelijks leven en is vaak komisch en ook wel tragisch. De dichter zoekt altijd waarheid, betekenis… die in een senryu vaak in het ootje wordt genomen. Evenals bij de haiku staat de schrijver achter het vers, niet er middenin; zijn ik is geen particuliere persoonlijkheidsexpressie, maar vertaalt de gevoelens van velen.
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 9 juli 2016
Momenteel ben ik betrokken bij twee schrijf-uitdagingen.
(1) Gedurende tien dagen is dat met de Ideeënsafari – waar de titel van dit blogbericht naar verwijst – waarbij ik Doorgaan met het lezen van “#Ideeënsafari deel 4 – verken de grenzen”
Na het schrijven van mijn drie ochtendpagina’s vond ik vanmorgen bovenstaande afbeelding in mijn digitale brievenbus. Ik ga volledig akkoord Doorgaan met het lezen van “elfjes schrijven in mijn droom”
Na het Schrijfnest van maart nam ik mij voor om het programma voor april wat lichter op te vatten. Alhoewel het steeds Doorgaan met het lezen van “Schrijfnest april – levenskunst” 
viviane's Blog 