365 dagen verwondering
In een vorig logje kon je lezen dat mijn ontmoeting met een fazant in het natuurgebied van Raversijde mij inspireerde voor een Japans gedicht.
In dit natuurgebied vind je waterpartijen voor eenden, rustplaatsen voor ganzen en rustbanken voor mensen.
vijver
waar eenden
zich sierlijk bewegen
en riet laten trillen
waterballetwaterballet
toeschouwers genieten in stilte
de natuur is
decor en
bondgenoot
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 5 maart 2017
foto’s: ©vivapo
Ik eindigde vorig logje met dit elfje:
meten
is weten
wat ik wel
en niet wil bewaren
ruimte
2016 was voor mij persoonlijk en professioneel een belangrijk elfjes-jaar zoals je kan afleiden op de FB groep #366 elfjes in 2016 en op het archief van Mijmeren op papier.
Op professioneel vlak wil ik verder leren om te groeien, nieuwe dingen uitproberen (groeizone) van zodra activiteiten en initiatieven die ik ooit uitprobeerde ondertussen goed lopen (comfortzone). Sinds jaren doe ik dit al op mijn manier en dat wil ik ook verder doen, sinds ik mij bewust werd waarom ik niet gewoon doe (*).
En daar hoort ook ‘schrappen’ bij. Na vijf jaar intensief groepen begeleiden in lachyoga heb ik die begeleiding uit mijn aanbod geschrapt. Er was ruimte voor iets nieuws en dat werd me heel vlug duidelijk!
Ik wil mij in 2017 focussen op creatief, meditatief en reflectief schrijven, enerzijds en anderzijds op met bewuste aandacht de natuur en jezelf beleven’.
Daarom stel ik 2017 als professioneel doel om tijd en ruimte vrij maken voor het beheer van:
– de FB groep #Mijmeren in elfjes
– de FB groep #Mijmeren in haiku en tanka
– vivapo’s blog 365 dagen verwondering
– vivapo’s blog Mijmeren, het archief in het bijzonder
– vivapo’s blog Natuurbeleving.
Naast schrijven in de natuur tijdens stiltewandelingen blijft het begeleiden van het SchrijfNest en het begeleiden van creatief en reflectief schrijven op verplaatsing, prioritair voor mij in 2017. Nieuw in het aanbod wordt vivapo’s SchrijfNest online. Hiervoor kijk ik rond in blog-land, onder meer door het bijwonen van een Nieuwjaars Loghop, georganiseerd door blogster Melody. In een volgend logje vertel ik de bedoeling. Voor mij is het uit mijn comfortzone stappen, m.a.w. zoals gewoonlijk, niet gewoon doen.
(*) Om af te sluiten deel ik hier mijn reactie op de Podcast (Afl. 22) van Coach Jan “waarom kan ik niet gewoon doen“.
Deze podcast (de allereerste keer dat ik een podcast beluister) is voor mij een eye-opener.
Ik stel mezelf dikwijls die vraag: waarom doe ik alles wat ik doe? waarom doe ik niet gewoon?
Ik blijf mezelf het antwoord schuldig en laat dan ook de vraag los … tot iemand anders mij die vraag stelt en ik een ondertoon van verwijt in die vraag ervaar. Die vraag wordt dan dikwijls gevolgd door: wat wil jij bewijzen? Ook daarop blijf ik het antwoord schuldig (oeps wat klinkt dat negatief), want ik weet het echt niet.
Tot ik vanavond deze podcast beluisterde en het verhaal van de drie zones hoorde: comfortzone / groeizone / paniekzone. Ik werd mij bewust: er is reeds VIJFTIG jaar in mij een verlangen om … te groeien.
En dan krijg ik ook het antwoord op een andere vraag: waarom vind ik het niet erg dat activiteiten die ik met succes begeleid (bijvoorbeeld lachyoga in de natuur) plots stilvallen?
Het antwoord: omdat er op dat moment niet meer te groeien valt, want ik zit dan in mijn comfortzone én dan dient er zich plots een nieuwe uitdaging aan. Een vraag waarbij ik enige paniek ervaar in de zin van … kan ik dit wel? durf ik dit wel? en wat als mij dit niét lukt? overschat ik mezelf niet? ….
Wat een geruststelling te beseffen dat ik mij dan in de derde cirkel bevindt: de paniekzone die mij uitnodigt om weer te groeien.
Ik ben 67 jaar (over een maand word ik er 68). Ben ik dan te oud om te leren, of om te groeien?
Ik kijk naar de natuur: een boom blijft altijd groeien, ook wanneer die ‘op leeftijd is’.
Morgen begeleid ik een stiltewandeling in de natuur voor vijf mensen. Thema wordt: groeien.
Hoe ik dat zal aanpakken? Ik weet het niet. Ik hoef het nu nog niet te weten. Wat ik wel weet: ik zit hieromtrent niét in mijn paniek- maar in mijn groeizone.
Van harte dank Jan!
Viviane.
29/12/2016
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 5 januari 2017
Bronsttijd.
Herten burlen.
Paartijd in september.
Herten strijden met elkaar.
Soms is een gevecht onvermijdelijk.
Dit oergebeuren gaat gepaard met imponeren.
Herten strijden met elkaar om de hinden.
Zij willen een flinke roedel om zich heen.
Het Nationale Park De Hoge Veluwe organiseert dagelijks bronstexcursies.
Nauurgidsen begeleiden de zoektocht naar bronstige herten en hun rituelen.©vivapo -12/9/2016
wirwar van draadjes
beukennootje jong behaard
speelterrein voor spin
©vivapo – 25/06/16
Reeds de zeventiende haiku-op-zaterdag op rij, naar een idee van Doldriest, vandaag geïnspireerd door een onverwachte ontmoeting in Tillegembos vorige woensdag, terwijl ik de deelnemers aan de stiltewandeling stond op te wachten.
Over deze natuurbeleving kan je een uitgebreid (foto)verslag lezen op vivapo’s blog én op een speciale pagina met schrijfsels – waaronder een prachtige haiku – van de deelnemers
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 25 juni 2016
foto: ©vivapo
De reeks met bewuste aandacht bomen ontmoeten tijdens een stiltewandeling werd vandaag afgesloten met een workshop natuurbeleving in Tillegembos.
Het thema verheugen was onze leidraad. We reflecteerden onderweg op vragen (*) als waar word jij blij van? en waar verheug jij je op?
Tenslotte uitten we – in stilte – onze blijheid van de dag met een schrijfoefening.
Als begeleider uitte ik mijn blijheid met een haiku
drie waterhoentjes
twee kraaien en één bosduif
pic nic in het park
©vivapo – 22/06/2016
en een spiegel-elfje
een
zwarte kraai
tippelt en trippelt
parmantig door het gras
blij
blij
zo voel ik mij
met zicht op
de stille
vijver
#174/366-©vivapo
Reacties en schrijfsels van de deelnemers kan je lezen bij natuurbeleving.
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 22 juni 2016
(*) Naar een idee van Anky Floris
Bron afbeelding: levenskunstspel Anky Floris
Bron foto’s: vivapo
In mijn eerste foto-verslag kon je een woordgedicht lezen over deze activiteit in het kader van de week van de opvoeding. Ik beloofde toen een vervolg. Doorgaan met het lezen van “als kinderen naar stilte luisteren – 02”
Als kinderen naar stilte luisteren
Lopen en rennen om het hardst
Stilstaan en naar elkaars hart luisterenKijken naar konijnen en luisteren naar de schapen
Ik hoor geluiden dichtbij en veraf
Natuurgeluiden storen mij niet
De vliegtuigen maken lawaai
En auto’s ook
Raar maar waar, ook ik maak geluid
En telkens ik stop, wordt het stil
Nu klap ik in mijn handen, dan stamp ik met mijn voetenNog even fluisteren en dan luisteren
Alles wordt stil tot ik ga neuriën
Aan mijn hals en in mijn mond voel ik trillingen
Raar maar waar, dat voel ik ook ergens andersStok op een lang stuk hout
Tok, tok, tok, klop, klop, klop
Ik hoor het dichtbij en veraf
Lachen en zingen, ook dat is geluid
Tateren en babbelen is soms lawaai
En wenen als ik struikel?Luisteren naar geluid en stilte
Uit-ademen en
In-ademen terwijl ik in de
Spiegel kijk en de natuur
Terug kijkt … naar mij
En wat vertellen mij de bloemen en de vlinders?
Raken zij mijn hart met hun verhaal?
En de kippen en de koeien?
Naar welk verhaal luisteren zij allemaal?
Ik schreef dit woordgedicht (als kinderen naar stilte luisteren) na het begeleiden van een natuurbeleving met jonge kinderen in het kader van de Week van de Opvoeding, op verzoek van EXPOO (Expertisecentrum Opvoedingsondersteuning).
Ik had het voorrecht om samen met vijf kinderen en vier volwassenen naar stilte te luisteren in het natuurgebied De Gemene Weidebeek. We startten onze tocht bij de dieren van Hoeve Hangerijn te Assebroek.
De foto’s werden genomen met toestemming van de oma en mama van de kinderen.
Met dank aan Nicole Danneels, onze fotograaf van dienst.
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 18 mei 2016
Voor de derde etappe van deze ideeënsafari gaf Sigrid van Iersel de opdracht: Ga in je eigen omgeving op zoek naar dingen die in verval zijn.
De Japanners noemen het Wabi Sabi. Dat is een Japanse levensfilosofie die de schoonheid laat zien van het onvolmaakte en vergankelijke. Kijk of je er schoonheid in ontdekt. Doorgaan met het lezen van “#Ideeënsafari deel 3 – speur naar het onvolmaakte (2)”
In mijn vorig bericht schetste ik mijn verbazing toen ik las dat vivapo’s activiteiten door Vlaanderen worden aanzien als Inspirerende Activiteiten. Doorgaan met het lezen van “vivapo’s natuurbeleving inspireert”
viviane's Blog 