Verheugen

De reeks met bewuste aandacht bomen ontmoeten tijdens een stiltewandeling werd vandaag afgesloten met een workshop natuurbeleving in Tillegembos.

Het thema verheugen was onze leidraad. We reflecteerden onderweg op vragen (*) als waar word jij blij van?  en waar verheug jij je op?

Tenslotte uitten we – in stilte – onze blijheid van de dag met een schrijfoefening.

Als begeleider uitte ik mijn blijheid met een haiku

drie waterhoentjes
twee kraaien en één bosduif
pic nic in het park
©vivapo – 22/06/2016

en een spiegel-elfje

een
zwarte kraai
tippelt en trippelt
parmantig door het gras
blij
blij
zo voel ik mij
met zicht op
de stille
vijver
#174/366-©vivapo

Reacties en schrijfsels van de deelnemers kan je lezen bij natuurbeleving.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 22 juni 2016

(*) Naar een idee van Anky Floris
Bron afbeelding: levenskunstspel Anky Floris
Bron foto’s: vivapo

met bewuste aandacht meidoorn en jezelf ontmoeten

Vorige week wandelden wij voor de maandelijkse stille wandeling op het Prikkelpad van Hoeve Hangerijn. Samen met mij namen drie dames en zes leerlingen (17-jarigen) en hun lerares deel. Zij volgen een opleiding in

#Ideeënsafari deel 1 – zien wat je normaal niet ziet

Ook al ben je niet meer in de mogelijkheid om lang of ver op reis te gaan, iedere dag geeft je de kans om op ontdekkingsreis te gaan las ik ergens.  Niet alleen in een nieuwe omgeving, maar ook gewoon in je eigen stad, dorp of achtertuin. Het vraagt wel om een andere manier van kijken, proeven, ruiken, voelen of luisteren. Het inzetten van je zintuigen dus, zoals dat het geval is tijdens de activiteiten natuurbeleving die ik begeleid voor vivapo.

In dit licht besloot ik eind vorige week om mij op te geven voor de Ideeënsafari van Sigrid van Iersel. Niet alleen krijg ik 5 x een mail, met daarin een “creatieve observatie opdracht” en tips hoe ik deze kan uit voeren maar Sigrid nodigt mij tezelfdertijd ook uit om over mijn observatie een blogbericht te schrijven. Wie mijn blog volgt weet dat ik zo’n uitnodiging – die ik als een uitdaging beschouw (én omgekeerd) – niet naast mij neerleg.

Vandaag was het thema van de eerste etappe: zien wat je normaal niet ziet. Het Swahiliwoord ‘safari’ komt uit het Arabisch en betekent ‘reis’. En dat is precies wat ik op mijn eerste tocht mocht gaan doen. Ik trok met de fiets op verkenningstocht en nam mijn dagboek en mijn iPad (om te fotograferen) mee. Overmoedig had ik mijn handschoenen thuis gelaten, niet verstandig bij een snerende wind en amper 9° Celsius.

Ik besloot richting Damme te rijden maar geraakte slechts 1 km van mijn woning verwijderd.  Ver genoeg om leven én dood te observeren. Terwijl ik in een bushokje even ging schuilen voor een hagelbui werd mijn aandacht getrokken door witte veren op het gras aan de overkant.  In stilte hoopte ik dat een onverlaat naast zijn asbak ook een kussen had leeggeschud (ik verwonder mij al lang niet meer over wat mensen achterlaten naast parkeerstroken). Neen, het waren de sporen van een recent gevecht. Het slachtoffer lag er open en bloot.

Voor ik ging schuilen was ik van mijn fiets gestapt om even een kijkje te nemen op het enige braakliggend stuk grond in de straat. Iets wat ik anders nooit doe, omdat mijn innerlijke criticus dat niet passend vindt. Je moet immers eerst over een grasperkje stappen vooraleer je een inkijk krijgt op een moestuin die aan het oog van de passant onttrokken wordt door een hoge haag.  Ik kreeg tuin vol leven in het vizier. In het midden van een hemelsblauw tapijt stond een boom getooid met prachtige bloesems te pronken.Ik nam een pad waarvan ik niet wist waarheen het mij leiden zou. De groene metalen schuifpoort was open gerold, het was dus geen verboden terrein. In één oogopslag merkte ik de honden loopweide, maar vooral dat die er verlaten bij lag.  Ik zag echter ook viervoeters over de nabijgelegen sportvelden rennen, aangemoedigd door hun baasjes.

 Op één van die sportvelden zag ik dan weer een aantal mannen – in witte outfit – rennen terwijl anderen hen luidkeels aanmoedigden.  Toen ik mijn fiets naast het sportveld parkeerde hoorde ik een voor mij onbekende taal. Niet te verwonderen want de spelers waren allemaal van allochtone afkomst.  Ook al begreep ik taal noch spelregels – het blijkt criquet te zijn – bleef ik hen toch een tijdje geamuseerd gade slaan.

Toen ik wat verderop opnieuw van de fiets stapte om enkele frêle witte bloempjes in de berm te bewonderen, herinnerde ik mij de tip van Sigrid om op mijn ontdekkingsreis naar beneden én naar boven te kijken.  Daardoor merkte ik zowel de bruine paddestoelen aan de voet van een dode boom als de indrukwekkende klokvormige parasiet paddenstoelen – tonder- of tondelzwammen – op de stam.  Mijn verkleumde vingers verhinderden dat ik ter plekke enkele elfjes schreef.

Bij mijn volgende halte hield ik een praatje met een seingever. De weg die ik wilde volgen was immers het parcours voor een loopwedstrijd tussen Brugge en Damme.  Ik was nèt op tijd om de koplopers van de halve maraton te zien passeren.  Brr… in korte broek en zonder mouwen tegen wind lopen bij slechts 9°, brr… Ik hield mijn fototoestel in aanslag voor de eerste vrouw die dit punt voorbij zou lopen.  Ik ken haar niét maar mijn respect is groot.  Nadat ik haar op de gevoelige plaat had gezet riep ik nog ‘bravo’. De atlete liep echter zo geconcentreerd … dat ze mij noch gezien noch gehoord heeft.

Ik mocht van de seingever in de looprichting verder fietsen en dat deed ik dan ook, erover wakend dat ik de atleten niet hinderde noch uitnodigde tot wieltjes zuigen. Ik fietste verder in de richting van massa’s opgehoopt zand, wat infrastructuurwerken deed vermoeden.  In gans het poldergebied tussen de Nederlandse grens en Blankenberge zijn er enorme werken aan de gang voor nutsvoorzieningen van Eandis.  Maar dat deze werken zich uitstrekten tot aan mijn achterdeur … dat is pas een ontdekking. Momenteel gaapt er een diepe wonde in het natuurlandschap van de Damse polders. Ik troost mij met de gedachte dat het nutsvoorzieningen betreft waar onze kinderen en kleinkinderen zullen van genieten. Ik kan maar beter aanvaarden wat is.

Ik maakte nog een ommetje via het speelplein dat er verlaten bij lag. Ik was dan ook de enige bewonderaar van een vaste bewoner, die ik eerder nog nooit zo aandachtig had bekeken.  Hij was opgetogen door mijn interesse en liet toe dat ik hem van alle kanten monsterde.

Op enkele meters van mijn garage fietste ik door het piepkleine bosje, de achtertuin van een appartementsgebouw. Wat een verrassing: witte, roze en blauwe boshyacinten.  Door hoeveel voorbijgangers werden zij reeds opgemerkt?  Ik was er mij niet van bewust dat ik deze prachtige lentebloeiers zo dichtbij huis kon – én kan – bewonderen.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 24 april 2016

foto’s: ©vivapo

met bewuste aandacht bomen, brem en jezelf ontmoeten

Vanochtend trotseerden acht vrouwen samen met mij een kille noorderwind om met bewuste aandacht bomen en zichzelf te ontmoeten tijdens een stille wandeling in Ryckevelde.

februari maan collage

In de wind houdt schoonmaak vermeldde ik terloops dat ik deze week vanuit een nieuwsgierige houding een collage had gemaakt zonder thema.

centeren

365 dagen verwondering – DAG 338

Vandaag sloot ik opnieuw een minitraject boomoliën© af. In tegenstelling tot een jaartraject© waar we de kwaliteit van negen boomsoorten onder de loupe nemen zijn er dat in een minitraject(*) slechts drie: de Spar, de Rozenbottel en de Meidoorn.

geborgenheid

365 dagen verwondering – DAG 322

De dag was nog maar halfweg toen ik er mij van bewust werd dat geborgenheid voor mij  het thema van de dag was en ook het thema van mijn blogbericht zou worden.

stilte be-leven

365 dagen verwondering – DAG 298

Het is vandaag ”Dag van de Stilte”, de dag waarop de wintertijd ingaat. Je hebt op deze dag een uur extra en dit uur kun je gebruiken om bijvoorbeeld stil te zijn.

extra kleur aan een vakantie geven

365 dagen verwondering – DAG 261

Een zestal – mij bekende – dames namen gisteren deel aan een Stille wandeling & Schrijven in het Prof. Sebrechtspark te Brugge. Tot mijn verwondering schreef kort voor de middag ook Josje (man? vrouw? ik wist het niet) zich in. Pas bij het onthaal in het park werd het mij duidelijk dat Josje – een glimlachende jonge vrouw – in Nederland woont en als vakantieganger tot zondag in Brugge verblijft.

Op mijn pad van nieuwsgierigheid was ik heel benieuwd hoe een Nederlandse toeriste in deze stille wandeling (in het minder stille Sebrechtspark) was verzeild geraakt, wat haar verwachtingen waren en of de workshop aan haar verwachtingen had beantwoord.  Vandaar ontving ik haar reactie. Zij stemde ermee in dat ik die integraal op deze blog publiceer.

Dag Viviane,

Dat ik mee kon doen gisteren vond ik heel bijzonder, nogmaals dank!

Hieronder kort mijn antwoord op je vragen. Graag wil ik niet met mijn hele naam genoemd worden op de website, alleen Josje is prima.

Op zoek naar de minder standaard (toeristische) activiteiten kwam ik op een site waarop ik kon vinden wat er allemaal te doen was in de periode dat ik in Brugge verbleef. Er was een aankondiging bij voor een stiltewandeling met schrijfoefeningen. Eén van de redenen dat ik alleen op vakantie ben in Brugge is om nieuwe inspiratie op te doen. Ik ben begin dertig, woon in een drukke stad en heb een veeleisende baan als manager in de psychiatrische/verslavingszorg, en het is gemakkelijk om daarop leeg te lopen. Alleen op vakantie gaan, naar een plek zoals Brugge, zorgt ervoor dat ik weer even helemaal in mijn eigen ritme en gedachtestroom kan komen. Schrijven is voor mij altijd al een vorm van ontspanning en contemplatie geweest en daarom leek het net alsof de aankondiging een beetje speciaal voor mij bedoeld was (of in ieder geval niet toevallig uit de zoekmachine omhoog kwam). Natuurlijk moest ik even een drempel over, het is altijd moeilijk inschatten of een workshop bij je past en in een andere stad in een ander land maak je die inschatting helemaal zonder referentie kader. Maar ik heb toch gemaild, die ochtend, en Viviane, de workshopleidster, reageerde direct en hartelijk op mijn bericht. Met een kleine kriebel in mijn maag liep ik dus die middag het park in naar de ontmoetingsplek. De groep met vrouwen die er al stond leek me wel het publiek voor de workshop en jawel Viviane kwam ook net aanfietsen. Hoewel ik een beetje een vreemde eend in de bijt was (duidelijk van een andere generatie en uit een andere buitenlandse stad) voelde ik me meteen prettig door de warme welkomswoorden en de ontspannen sfeer. De workshop zelf heeft me verschillende dingen gebracht. Bovenal ontroerde het me hoe je in een stadsparkje op een woensdagmiddag met elkaar, grotendeels in stilte en zonder uitleg te geven, een heleboel kan delen: echte, diepe dingen. En daarnaast heb ik ook in meer praktische zin zaken uit de workshop meegenomen, zo kreeg ik bijvoorbeeld een goede tip om bij mijn eigen stilte te blijven (de windrichtingen nagaan t.a.v. geluid). Al met al was het een middag die ik niet snel zal vergeten en die mijn vakantie extra kleur heeft gegeven.

Hartelijke groet,
Josje

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 10 september 2015

(Bron foto’s: vivapo)

gelukkig zijn

365 dagen verwondering – DAG 224

Deze namiddag begeleid ik in het Kunstencentrum ’t Vaartje te Lissewege de workshop Mijmeren op papier – schrijvend naar kunst kijken. Toen ik gisterennamiddag