avondliedeke

’t Is goed in ’t eigen hert te kijken
Nog even vóór het slapen gaan,
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan …
(uit: Avondliedeke van Alice Nahon)

volle maan collage maart – 03

In het vorig logje staat stap 1 bij het lezen van mijn collage in het kader van de Volle Maan Collage-schrijven cursus  in maart, vandaag stap 2. Bewust schrapte ik alle zintekens.

limerick 06 – lachyoga-kikker

Ik waagde mij nog eens aan een limerick op zondag naar een idee van Melody Music. Ik liet mij inspireren door een kikker die model stond voor vivapo’s lachclub (*).

Een mannetjes kikker
had last van z’n tikker
ik leg er het bijltje niet bij neer
ik ben een kikker van eer
en geen pillenslikker

Z’n vrouw beoefende yoga
zat uren in de houding van Boedha
zij werd rustig door meditatie
haar man hield meer van sensatie
daarom zond ze hem naar de lachyoga

zo gezegd zo gedaan
hij is enkele keren gegaan
ademen, bewegen en zingen
dan pas kan het lachen beginnen
hij en z’n vrouw ontspannen nu saam

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 19 maart 2017

(*) Vanaf dinsdag 18 april 2017 begeleid ik een reeks van vijf initiaties lachyoga in de natuur voor de BGJG te Sint-Michiels, telkens om 19u.

Bron afbeeldingen 1 en 2
Bron afbeeldingen 3 en 4

schilderen uit je innerlijke bron

Gisteren vond de laatste workshop van de reeks Schilderen uit je innerlijke bron plaats in Let’s Co & Co. Ingrid Retour reikte ons een aspect van Yin & Yang aan, het versmelten van de vrouwelijke en de mannelijke energie. Ik deed dat in vier stappen.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 14 december 2016

Bron afbeeldingen: vivapo

 

 

 

 

thuiskomen – 01

Bij het schrijven van het bericht over mijn Volle Maan Collage en over de magische open deur ontdekte ik synchroniciteit tussen een aantal ervaringen

Dinsdagnamiddag volgde ik bij Ateljee Ont-moet-ing een workshop, gewijd aan een verhaal uit ‘De ontembare vrouw’. De Zeehondenhuid is een metafoor voor zielenhuid, het vermogen thuis te komen bij jezelf en je eigen ziel te raken, met het verliezen van deze huid als metafoor voor het verliezen van jezelf in het sociale en niet meer weten wie je bent.

Eén van de (Namasté) kaarten trok heel uitdrukkelijk mijn aandacht. Elementen op deze afbeelding brachten mij bij mijn tekening en mijn logje van … gisteren!

Pas op het eind van de workshop maakte ik kennis met de boodschap en de titel – de zegening van het loslaten – van deze kaart. Loslaten is niét toevallig het thema van … het SchrijfNest van vandaag!

Het intuïtief schilderen gebeurde in twee stappen, telkens na een visualisatie: enerzijds bij het verliezen van de zeehondenhuid en anderzijds bij het herwinnen van de zielehuid.

Gingen wij gisteren met vier gelijkgestemde zielen op zoek naar onze thuis, thuiskomen … doe je zelf, alleen.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 16 november 2016

foto’s: vivapo

 

 

Dag van de Stilte – 08

Op de Intimate Silence gang hing er een kunstwerk dat reeds herhaaldelijk mijn aandacht had getrokken die dag.

Je kon er niet naast kijken. Telkens je vanaf het onthaal de trap naar de slaapzalen op de eerste verdieping nam …

mandala tekenen

“Wil je graag kennismaken met een rustgevende manier van ont-haasten ?
Wil je graag stilstaan in het NU?
Mandalatekenen kan daarbij een middel zijn. We gaan aan de slag met een druppel ecoline…..en kleurpotloden”
stond er op de uitnodiging te lezen van Ateljee ont-moet-ing.

#366 elfjes in 2016 – 30

Zondagavond, ik blik terug op mijn elfjes van zondag 17 juli tot zaterdag 23 juli.

zondag 17 juli trakteerde ik mezelf – na lange tijd – weer op een gezond ontbijt…

dans het leven…

Ik kreeg vandaag een brief in mijn digitale brievenbus met de indringende vraag Ga jij nog dansend door het leven?

Om een aantal redenen voelde ik mij aangesproken en liet ik mij raken door dit bericht.

Vorige zaterdag heb ik voor het eerst in lange tijd weer gedanst, weliswaar op een huwelijksfeest maar vooral om het plezier en de energie van het dansen weer ten volle te ervaren; ik ontdekte dat ik mij ten onrechte nog steeds verschuil achter mijn angst dat mijn linker knie het zal begeven; mijn knie (ondertussen mijn beste vriend die mij waarschuwt als ik over mijn grenzen ga) begaf het echter niét…

Gisteren gunde ik mezelf tijd en ruimte om te lezen in de tuin tot het onweder de kop op stak; ik koos lukraak voor één van de boeken die reeds maanden op het stapeltje to read liggen; ik ontdekte dat ik mij ten onrechte nog steeds verschuil achter het excuus: tijdnood; tijd mààk je en ik maakte zelfs héél véél tijd, want ik ging met dit boek naar bed om mij te onttrekken aan het voetbalgedoe…

Vandaag las ik nog even verder in het boek dat mij gisteren ritmisch wakker schudde … Dans het leven (een helende reis voor de ongetemde ziel) van Gabrielle Roth. Zij geeft in haar boek op enthousiasmerende wijze aan hoe wij ons leven tot kunst kunnen verheffen en in onszelf de danser, zanger, poëet, acteur en healer kunnen ontdekken en ontplooien. Zij prikkelt ons, zet ons aan meer en meer in extase te leven en leert ons los te breken uit passiviteit en imitatie (*). Ik nam mij voor  om de twee CD’s met de vijf ritmes – die onderaan het stapeltje to listen liggen – weer boven te halen en naast tijd om te schrijven ook tijd om te dansen in mijn agenda vast te pinnen.

Ik VERHEUG mij op dit vooruitzicht!

Wat een synchroniciteit met de inhoud van de brief van Lieke Meertens die ik hier integraal deel.

Lieve Viviane,

Onlangs was ik bij een lunchconcert in het Utrechtse stadhuis. Studenten van het conservatorium geven daar regelmatig een kort optreden. Dit keer was er een jonge pianist. Tussendoor vertelde hij korte verhalen over de liedjes die hij speelde.

Zo had hij een halfjaar stage gelopen in een asielzoekerscentrum. Daar bood hij de vluchtelingen een podium om hun muziek te delen. Mensen kunnen zich met muziek verwarmen aan de klanken van hun thuisland.
“In Nederland hebben we vaak een grote hoeveel drank en drugs nodig voordat we gaan dansen,” zei de pianist.
“In het asielzoekerscentrum hebben ze maar één lied nodig.”

En dat lied speelde hij voor ons.
Een lied dat ie-de-reen in Syrië blijkt te kennen.
En in het asielzoekerscentrum werd daar volop op gedanst.
Mensen die geen eigen huis meer hebben.
Geen geld.
Soms geen familie meer.
Geen werk.
Praktisch alles is van ze afgepakt.
Behalve het vermogen om in het nu aanwezig te zijn.
Om in het nu te dansen op een lied dat ze kennen.
Dat raakt me.
Ook terwijl ik dit schrijf, staan er tranen in mijn ogen.
Misschien omdat het zo’n heftige spiegel is.
Het is soms zo makkelijk om jezelf te verliezen in zorgen.
In angsten over de toekomst.
Wat als dit gebeurt… Wat als dat gebeurt.
Dit soort verhalen schudden me weer wakker.
Wat als we gewoon eens gaan dansen?
Zonder te wachten op een feestje.
Zonder drank of drugs.
Zonder dat je leven perfect is.
Zonder aanleiding.
Laten we dansen op het leven.

Veel liefs,
Lieke

Ja Lieke, ik ga dansen op het leven!

vandaag
dans ik
 het leven en
geef emoties de vrije
loop
#175/366-©vivapo

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 23 juni 2016

(*) staat te lezen op de achterkant van het boek

Bron:
encaustic: vivapo
foto 1: Marcus Ghyoot
foto 2: vzw Lachacademie (2011)

 

met bewuste aandacht meidoorn en jezelf ontmoeten

Vorige week wandelden wij voor de maandelijkse stille wandeling op het Prikkelpad van Hoeve Hangerijn. Samen met mij namen drie dames en zes leerlingen (17-jarigen) en hun lerares deel. Zij volgen een opleiding in