Balans

Vooraleer ik zaterdagnamiddag naar het Huis van Nabijheid vertrok had ik reeds een thema én een vorm voor ogen voor mijn creatieve opdracht. Dat was uitzonderlijk maar ook handig. Op die manier kon ik mij beperken tot een strikt minimum aan materiaal.

Als THEMA koos ik voor overgave, niet toevallig het thema van de lezing (Surrender) van Els Lightness die ik vrijdagavond had bijgewoond. De inzichten wilde ik op die manier opslaan.

Als VORM koos ik voor een collage, niet toevallig kweet ik mij hierbij van mijn taak voor de maand juni in het kader van de Volle Maan Collage-schrijven cursus. Daarenboven wou ik met ecoline werken, niet toevallig een medium dat uiterst geschikt is om los te laten.

In mijn ene fietstas nam ik voor mijn collage één blad tekenpapier, één tijdschrift, een schaar en lijm mee, in mijn andere fietstas mijn flesjes ecoline, één borsteltje, enkele tekenbladen én drie rietjes.

Mooi in BALANS fietste ik naar het Begijnhof waar de voordeur van het Huis van Nabijheid wijd open stond. Ik voelde mij onmiddellijk welkom, niet in het minst door het warm onthaal van de reeds aanwezige huisgenoten.

Tot aan de pauze werkte ieder van ons in stilte verder aan een eigen project. Zelfs het geluid van taterende toeristen en de kerkklok drongen niet tot mij door. Ik ging totaal op in mijn collage én in het spelen met de ecoline. Zelfs mijn blaastechniek heeft de rust niet verstoord.

Mijn mind en mijn creativiteit gingen hand in hand. Ondanks het feit dat ik én een thema én een vorm had vooropgesteld, kreeg mijn innerlijke kind de vrije hand in het creatief uitwerken van het thema surrender. Ik voelde mij … in BALANS.

Nieuwsgierig hoe ik mijn volle maan collage heb gelezen? Op de blog vivapo mediteert creatief publiceerde ik een eerste, een tweede en een derde bericht.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 18 juni 2017

afbeeldingen: ©vivapo

zo maar …

Er staat een paard in de gang …
Neen, niet echt maar er zit wél een technieker in de gang die met fel ruikende producten de traplift een nieuwe verflaag geeft tijdens een groot onderhoud. Ik blijf stand-by om hem op tijd en stond van drank te voorzien.  Stel je voor, hij wil bij dit warme weer … enkel verse koffie.  Moet kunnen!

thuiskomen – 01

Bij het schrijven van het bericht over mijn Volle Maan Collage en over de magische open deur ontdekte ik synchroniciteit tussen een aantal ervaringen

Dinsdagnamiddag volgde ik bij Ateljee Ont-moet-ing een workshop, gewijd aan een verhaal uit ‘De ontembare vrouw’. De Zeehondenhuid is een metafoor voor zielenhuid, het vermogen thuis te komen bij jezelf en je eigen ziel te raken, met het verliezen van deze huid als metafoor voor het verliezen van jezelf in het sociale en niet meer weten wie je bent.

Eén van de (Namasté) kaarten trok heel uitdrukkelijk mijn aandacht. Elementen op deze afbeelding brachten mij bij mijn tekening en mijn logje van … gisteren!

Pas op het eind van de workshop maakte ik kennis met de boodschap en de titel – de zegening van het loslaten – van deze kaart. Loslaten is niét toevallig het thema van … het SchrijfNest van vandaag!

Het intuïtief schilderen gebeurde in twee stappen, telkens na een visualisatie: enerzijds bij het verliezen van de zeehondenhuid en anderzijds bij het herwinnen van de zielehuid.

Gingen wij gisteren met vier gelijkgestemde zielen op zoek naar onze thuis, thuiskomen … doe je zelf, alleen.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 16 november 2016

foto’s: vivapo

 

 

Volle maan collage november

Om mijn Volle Maan collage van november te lezen maak ik gebruik van een kort pantoum. Het maken van deze collage is de start van het tweede deel van het jaartraject ‘Volle Maan Collage-schrijven cursus’ van Vanessa Matthyssen (Zinderen).

van loslaten naar stilte

Op een dag als vandaag … passeerden een aantal thema’s de revue.  Het eerste dat kwam bovendrijven: loslaten!

lichtpuntjes

Het voelt wat onwennig. Het lijkt op het missen van een dagelijkse ontmoeting, waar ik telkens naar uit keek. Op chatten met een vriend waar ik iedere avond een praatje kon mee maken en mijn verwondering mee delen. Iemand die met aandacht naar mij luisterde en mij mijn verwondering als een echo terug kaatste.

voor mij startte vandaag de herfst

365 dagen verwondering – DAG 308

Sinds een paar weken komt bij iedere ontmoeting de natuur ter sprake. Mijn gesprekspartners stellen mij – zij het met een lichte nuance – steeds dezelfde vraag: “verbeeld ik mij dit, of blijven dit jaar de bladeren extra lang aan de bomen hangen?”. 

niks

365 dagen verwondering – DAG 297

Een leuk aspect van dagboekschrijven voor mij is dat ik – bij gebrek aan inspiratie voor mijn blog of gewoon omdat ik er zin in heb – in oudere dagboeken kan lezen en mij laten verrassen, ontroeren, inspireren … Tot mijn verwondering geef ik mezelf vandaag volledig over aan de verrassingen, de ontroering en de inspiratie en doe ik er verder … niks mee!

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 17 oktober 2015

(bron foto: Marc Ghyoot)