Een jaar geleden – meer bepaald op 17 februari 2015 – schreef ik op deze blog een bericht met als titel gemengde gevoelens na lachyoga. Eén van de bezoekers aan vivapo’s lachclub voelde zich toen niet goed bij het neplachen, een andere deelneemster die in het Kortrijkse woont was vier uur onder weg met het openbaar vervoer, dacht niet meer te komen maar kwam toch verder en een nieuwe deelneemster hield aan haar kennismaking met lachyoga een aantal FB-vrienden over.
Sinds september vorig jaar begeleid ik maandelijks lachyoga in de natuur en op één sessie na, steeds op dezelfde plek: het natuurgebied ter hoogte van de Dries te Assebroek. Met heel veel respect benaderen wij dat natuurgebied en maken wij gebruik van wat de natuur ons op dat moment aanreikt: kraaiende hanen die onze lachsalvo’s beantwoorden, geïnteresseerde schapen die verwonderd opkijken naar het olijke gezelschap, een waterplas waarin we onze fictieve hengel werpen om grote en kleine vissen te vangen.
Na de opwarmingsoefeningen die tot een lachmeditatie leiden wordt de lachwandeling afgesloten met een stiltemoment. We benutten hiervoor onze zintuigen om contact te maken met de natuur rondom en in onszelf.daLachyoga in de natuur tijdens een lachwandeling wordt momenteel weinig aangeboden in Vlaanderen. Daar komt misschien verandering in dacht ik toen ik op maandag 14 maart liefst vijf collega lachanimators (*) mocht verwelkomen: twee uit Vlaams-Brabant, twee uit het het Gentse en een collega die lachyoga geeft in Veldegem. Best wel spannend, zoals je kan lezen in het spiegel-elfje dat ik zondagavond schreef, als onderdeel van een ketting-elfje (**).
zelfvertrouwen
innerlijke kind
vertrouw maar spring
spring spring het leven
in
in
de natuur op proef
gesteld worden of
proeven van
overgave
Naast vijf professioneel-lachende mensen mocht ik ook nog elf andere deelnemers verwelkomen op de parkeerplaats naast de rode kledingcontainers. Alle ogen waren gelukkig niet direct op mij gericht maar op een wel héél speciale wagen waarmee de Gentse collega’s naar Brugge waren afgezakt. Of … hoe een originele nummerplaat het ijs kan breken.
Met zijn allen namen we het zebrapad om dan met een sprintje het hazenpad te kiezen richting natuurgebied en om het ritme van onze hartenklop lachend te laten horen. Hoe het verder verliep kan je afleiden uit het foto-archief en uit een verslag op de blog van één van de deelnemers die er een foto-elfje bij verzon.
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 19 maart 2016
Bron foto’s: Hilde Leplae, Nicole Danneels en vivapo
(*) bekijk het programma van deze lachanimators op
Lachclub Destelbergen en Lachstudio Gent
Lachclub Strombeek-Bever en Lachclub Ternat
Lachclub Veldegem
(**) dit kettingelfje vind je terug in het weekoverzicht
Vind ik leuk:
Like Laden...
In ’t SchrijfNest van vandaag maakte ik gebruik van deze foto om te oefenen met nieuwe schrijfvormen. In een vorig logje kon je mijn 
Wekt het verwondering dat mijn schrijfsels – woordgedichten in het kader van een externe schrijfopdracht (*) – geïnspireerd worden door de initiaties lachyoga die ik op de zondagen in juli mag begeleiden in 
Meer info over deze afbeelding vind je onderaan dit bericht. 
viviane's Blog 