in stilte mijmeren in de natuur – 03

Geen twee zonder drie. Na een rondeel over de paardenbloem en een kort pantoum als verslag van wandelen in stilte verwoord ik één van mijn ervaringen in een lang pantoum (*).

in stilte mijmeren in de natuur – 02

Naast het rondeel over de paardenbloem schreef ik een kort verslag over wandelen in stilte in de vorm van een kort pantoum.

wandelen in stilte – 8/2/2017 – 02

Op een kruispunt
in het Fort van Beieren
zie ik voor mij een bastion en een omwalling.
Mijn vertrouwen wordt danig op de proef gesteld

in het Fort van Beieren.
Een kanon vol twijfels staat klaar.
Al wordt mijn vertrouwen op de proef gesteld,
toch volg ik mijn intuïtie.

Een kanon vol vertrouwen staat klaar.
Ik sta voor keuzes
en volg mijn intuïtie:
ik overleg met mijn troepen.

Ik sta voor keuzes.
Strategieën passeren de revue.
Na overleg met mijn troepen
voel ik mij gedragen en geleid.

Strategieën passeren de revue.
Ik omzeil bastion en omwalling
Ik voel mij gedragen en geleid
op een kruispunt.

©vivapo – 9/2/2017

Geïnspireerd door de stiltewandeling in Fort van Beieren op woensdag 8/2/2017.
Meer over deze stiltewandeling kan je lezen op Nic’s Nieuw verhaal, op reacties van deelnemers, op dit logje en ook dit.

De volgende stiltewandeling – op woensdag 8 maart – vindt opnieuw plaats van 10 tot 12 uur in dit Provinciaal Domein.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe

foto’s: ©NicoleD en ©vivapo

wandelen in stilte – 8/2/2017 – 01

Gisteren schreef ik een zeswoordenverhaal na de stiltewandeling in het Fort van Beieren die mijn dan weer inspireerde voor een combinatie van tanka en haiku.

stiltewandeling
tussen de kromgewaaide
populieren en
de dichtgegroeide grachten
leidt naar oude kasteeltuin

waar straks weer koeien
en schapen grazen; ik zal
er stilte schrijven

We maakten kennis met twee nieuwe deelnemers.

Bij de start van de stiltewandeling begeleidde ik een visualisatie. We vulden ons met aarde- en zonne-energie en deelden liefde en zachte kracht met iemand die ons op dat moment voor de geest kwam.

Vervolgens gingen we in stilte op stap en namen die geliefde met ons mee.  Met bewuste aandacht voor het contact van onze voeten met de aarde en voor onze ademhaling zetten we onze tocht verder. Nu en dan hielden we halt om met onze vinger een hartlabyrint in en uit te lopen. Later doorkruisten we het heuvelachtig gebied met volle aandacht voor onze zintuigen.

Ik werd mij trouwens heel sterk bewust hoe mijn zintuigen op scherp stonden. Het rokketokken van een specht klonk heel nabij en toch verstoorde het de stilte niet. Op het graspad naast de paardenweide hoorde ik het gespetter van water onder mijn gelaarsde voeten. Mijn naakte handen – ik had overmoedig mijn handschoenen thuis gelaten – maakten mij duidelijk dat ze het koud hadden. De geur van rottende bladeren nestelde zich in mijn neus. Ik was er mij van bewust maar het hinderde mij niet.

Ondanks duidelijke sporen van de winter kondigde de lente zich reeds aan. Minuscule madeliefjes staken hun kopje boven de groene grassprieten uit.  Ik gaf niet toe aan de verleiding om er eentje te plukken en in mijn knoopsgat te steken.

Toen de deelnemers kennis maakten met het thema van vandaag – meeleven (*) – kregen we een realistisch voorbeeld voorgeschoteld.

We werden ter plekke uitgenodigd om mee te leven met één van de deelnemers die niet optimaal geschoeid was om door het slijk te stappen.

We mochten kijken hoe ver we wilden gaan in ons medeleven.

En de moeilijkste vraag was wellicht: wanneer laat je iemand met je meeleven.

Tijdens zo’n stiltewandeling stippel ik het te volgen pad niet op voorhand uit maar laat ik mij leiden.  Vandaag maakte ik samen met de deelnemers kennis met een bastion en een deel van de tweede omwalling dat in 2013 in de oorspronkelijke staat werd hersteld (lichtgroene kleur op de kaart).

Ik had het gevoel dat ik een labyrint instapte en er op vertrouwde dat ik na enkele bochten en omkeringen in het centrum en ook weer naar buiten zou komen.

We vervolgden ons pad en verlieten via de ommuurde kasteeltuin het Fort richting de cafetaria waar we onze ervaringen neerpenden in ons hartlabyrint.

Neem ook eens een kijkje bij Nic’s Nieuw Verhaal, bij de reacties van deelnemers en bij mijn gedicht. 

De volgende stiltewandeling – op woensdag 8 maart – vindt opnieuw plaats van 10 tot 12 uur in dit Provinciaal Domein.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 8 februari 2017

Foto’s: ©NicoleD
(*) Bron Levenskunstkaart

zeswoordenverhaal – lijnen

Lijnen verraden wallen, bastions en walgrachten

Deze week is het thema van Marion Driessens’ schrijfuitdaging voor het zeswoordverhaal met beeld: lijnen.
Ze nodigt uit om je te laten inspireren door een foto of afbeelding en om daar een verhaal bij te schrijven

Mijn zes woorden verhaal werd geïnspireerd door de Stiltewandeling die ik deze voormiddag heb begeleid in het Fort van Beieren te Koolkerke (Brugge).

Het Fort van Beieren is Vlaanderens best bewaarde vesting uit de Spaanse Successieoorlog. Het werd waarschijnlijk in 1705 opgericht door Franse troepen. Het stervormige fort had een vierkant middenplein, een aarden omwalling met vier bastions, een binnengracht met ravelijn, een tweede aarden omwalling en een buitengracht. Door het geleidelijk verlanden van de grachten kreeg het zijn huidige uitzicht: een grotendeels bebost stukje natuur, waarin de wallen en grachten nog goed zichtbaar zijn. Eén bastion en een deel van de tweede omwalling, het zogenaamde glacis, werd in 2013 in de oorspronkelijke staat hersteld. (Bron)

Bron afbeelding