haiku / senryu zaterdag – 01

9 juli 2016 ~ Viviane Van Pottelberghe ~ 10 reacties

haiku-waterspiegeling

onvoorwaardelijk
licht en schaduw omarmen
waterspiegeling
©vivapo – 9/7/2016

Ingaand op een uitnodiging van Doldriest schreef ik de voorbije maanden een haiku-op-zaterdag. Vandaag werd de opdracht enigszins gewijzigd:

Schrijf een haiku of senryu op je blog/website over wat jou vandaag bezighoudt en geef het de titel Haiku / Senryu Zaterdag. Zet je bijdrage met een link naar je eigen post in een reactie op Doldriest. Je mag een foto of een tekening gebruiken, maar dat hoeft helemaal niet.

Ik ben benieuwd of ik nu een haiku of senryu schreef en kijk uit naar de reactie van lezers/schrijvers met ervaring! In mijn bericht van gisteren vind je de definitie van HAIKU & SENRYU , verschenen op de blog van Doldriest.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 9 juli 2016

foto: vivapo (Het Zwin, 8/7/2016)

haiku / senryu zaterdag – 00

9 juli 20169 juli 2016 ~ Viviane Van Pottelberghe ~ 10 reacties

Ik waagde mij reeds achttien keer aan een haiku-op-zaterdag, naar een idee van Doldriest.

Vanochtend was ik even van mijn melk. De eerste versie van mijn haiku op zaterdag was klaar om 0:15 (een haiku schrijven loopt bij mij meestal niet over een leien dakje).
Om 5:45 had ik redenen te over om ongerust te zijn. Ik greep naar een wondermiddel: in gedachten schrijven en herschrijven (liggend in bed). Wonderlijk hoe rustig ik word door het verleggen van mijn focus.
Om 6:45 schreef ik als ochtendpagina’s (op papier deze keer) een sprinter, een elfje, een woordgedicht en twee rondgedichten. Ik deed dit als vingeroefening maar vooral om een aantal emoties te doorvoelen om ze vervolgens los te laten.

Daarna herwerkte ik mijn haiku zonder die te publiceren omdat mijn haiku naar mijn aanvoelen niet beantwoordde aan de definitie van een haiku. Ik liet mijn schrijfsels voor wat ze waard waren en verlegde opnieuw mijn focus. Ik ging samen met mijn echtgenoot tuinieren.

Groot was mijn verbazing toen ik na de middag dit bericht (van Doldriest) in mijn digitale brievenbus vond.

Schrijf een haiku of senryu op je blog/website over wat jou vandaag bezighoudt en geef het de titel Haiku / Senryu Zaterdag….

Schreef ik onbewust een Senryu? In een volgend bericht publiceer ik mijn schrijfsel en kijk ik uit naar de reactie van lezers/schrijvers met ervaring! Hieronder vind je alvast de definitie van HAIKU & SENRYU.

Haiku is een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in drie regels. Een goede haiku brengt herinneringen terug aan dingen die je altijd al wist, maar misschien bent vergeten. Het brengt je terug naar jezelf, naar wie je bent en wat het is om mens te zijn. En dit voel je – niet met je hoofd, maar met je hart. Je stopt veel van jezelf in een haiku – ook wel een onafgemaakt gedicht genoemd. En dat gedicht gaat over je persoonlijke ervaringen en gevoelens. Over hoe je de natuur, de seizoenen, de wereld om je heen beleeft via je zintuigen. Je hoeft niets uit te leggen, niets te interpreteren. Beschrijf alleen wat er om je heen gebeurt; een vingerhoed vol emotie.

Lees er hier meer over.

Senryu gaat over mensen en dingen uit het dagelijks leven en is vaak komisch en ook wel tragisch. De dichter zoekt altijd waarheid, betekenis… die in een senryu vaak in het ootje wordt genomen. Evenals bij de haiku staat de schrijver achter het vers, niet er middenin; zijn ik is geen particuliere persoonlijkheidsexpressie, maar vertaalt de gevoelens van velen.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 9 juli 2016

dans het leven…

23 juni 201623 juni 2016 ~ Viviane Van Pottelberghe ~ 13 reacties

dansen paars

Ik kreeg vandaag een brief in mijn digitale brievenbus met de indringende vraag Ga jij nog dansend door het leven?

Om een aantal redenen voelde ik mij aangesproken en liet ik mij raken door dit bericht.

Vorige zaterdag heb ik voor het eerst in lange tijd weer gedanst, weliswaar op een huwelijksfeest maar vooral om het plezier en de energie van het dansen weer ten volle te ervaren; ik ontdekte dat ik mij ten onrechte nog steeds verschuil achter mijn angst dat mijn linker knie het zal begeven; mijn knie (ondertussen mijn beste vriend die mij waarschuwt als ik over mijn grenzen ga) begaf het echter niét…

Gisteren gunde ik mezelf tijd en ruimte om te lezen in de tuin tot het onweder de kop op stak; ik koos lukraak voor één van de boeken die reeds maanden op het stapeltje to read liggen; ik ontdekte dat ik mij ten onrechte nog steeds verschuil achter het excuus: tijdnood; tijd mààk je en ik maakte zelfs héél véél tijd, want ik ging met dit boek naar bed om mij te onttrekken aan het voetbalgedoe…

Vandaag las ik nog even verder in het boek dat mij gisteren ritmisch wakker schudde … Dans het leven (een helende reis voor de ongetemde ziel) van Gabrielle Roth. Zij geeft in haar boek op enthousiasmerende wijze aan hoe wij ons leven tot kunst kunnen verheffen en in onszelf de danser, zanger, poëet, acteur en healer kunnen ontdekken en ontplooien. Zij prikkelt ons, zet ons aan meer en meer in extase te leven en leert ons los te breken uit passiviteit en imitatie (*). Ik nam mij voor om de twee CD’s met de vijf ritmes – die onderaan het stapeltje to listen liggen – weer boven te halen en naast tijd om te schrijven ook tijd om te dansen in mijn agenda vast te pinnen.

Ik VERHEUG mij op dit vooruitzicht!

Wat een synchroniciteit met de inhoud van de brief van Lieke Meertens die ik hier integraal deel.

Lieve Viviane,

Onlangs was ik bij een lunchconcert in het Utrechtse stadhuis. Studenten van het conservatorium geven daar regelmatig een kort optreden. Dit keer was er een jonge pianist. Tussendoor vertelde hij korte verhalen over de liedjes die hij speelde.

Zo had hij een halfjaar stage gelopen in een asielzoekerscentrum. Daar bood hij de vluchtelingen een podium om hun muziek te delen. Mensen kunnen zich met muziek verwarmen aan de klanken van hun thuisland.
“In Nederland hebben we vaak een grote hoeveel drank en drugs nodig voordat we gaan dansen,” zei de pianist.
“In het asielzoekerscentrum hebben ze maar één lied nodig.”

En dat lied speelde hij voor ons.
Een lied dat ie-de-reen in Syrië blijkt te kennen.
En in het asielzoekerscentrum werd daar volop op gedanst.
Mensen die geen eigen huis meer hebben.
Geen geld.
Soms geen familie meer.
Geen werk.
Praktisch alles is van ze afgepakt.
Behalve het vermogen om in het nu aanwezig te zijn.
Om in het nu te dansen op een lied dat ze kennen.
Dat raakt me.
Ook terwijl ik dit schrijf, staan er tranen in mijn ogen.
Misschien omdat het zo’n heftige spiegel is.
Het is soms zo makkelijk om jezelf te verliezen in zorgen.
In angsten over de toekomst.
Wat als dit gebeurt… Wat als dat gebeurt.
Dit soort verhalen schudden me weer wakker.
Wat als we gewoon eens gaan dansen?
Zonder te wachten op een feestje.
Zonder drank of drugs.
Zonder dat je leven perfect is.
Zonder aanleiding.
Laten we dansen op het leven.

Veel liefs,
Lieke