liefde delen = vermenigvuldigen

Op vivapo’s blog – 365 dagen verwondering had ik het reeds dikwijls over delen = vermenigvuldigen. Ik las het ook op de blog van Shodo onder de titel:

Liefde groeit door het te delen!

Christine de Vries – van Shodo – en haar vriendin Anky Floris – van de Beeldhaikukaarten – nemen zich voor om het komende jaar een kaart (eventueel aangevuld met een brief) te schrijven aan iemand die hen zeer dierbaar is.  Het kan iemand in de familie, vriendenkring, collega’s of buurtbewoners zijn. Iedere maand kiezen ze iemand uit die voor hen belangrijk is en van wie ze houden of waarderen. Iemand die ze op persoonlijke wijze willen vertellen wat hij of zij voor hen betekent. Gewoon omdat het delen van liefde en waardering zo goed voelt! Zij vinden dat alleen door Liefde te delen het in hen kan groeien.

Ik doe ook mee, jij ook?

Toen ik voor het eerst bij Zinderen over die schrijfuitdaging las, voelde ik mij onmiddellijk enthousiast worden.  Ik geef echter toe dat ik het spannend vind om mensen met een handgeschreven kaart te vertellen dat ik hen waardeer, bewonder, liefheb of dankbaar ben dat zij er zijn. Maar ook leuk. En misschien geldt dat ook wel voor jou.  Ook jij kan meedoen, het is geheel gratis en je hoeft je zelfs niet in te schrijven om deel te nemen. Op de blog van Shodo verschijnt telkens op de eerste dag van de maand de nieuwe kaart van de maand. Voor de maand maart is die trouwens reeds bekend: de kaart “Vreugde“.

Een aantal leden van ’t SchrijfNest schrijven vanaf maart mee met het thema, een aantal onder hen doen daarenboven mee met de kaart van de maand.  Jij ook?

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 26 februari 2019

Bron afbeelding: Anky Floris Levenskunstwinkel

wat deel ik?

365 dagen verwondering is de ondertitel van vivapo’s blog. In 2015 schreef ik hier iedere dag een logje over verwondering. Alhoewel ik mij nog dagelijks verwonder en dagelijks schrijf, vind je dit niet meer dagelijks op deze blog.

Vanavond verwonderde ik mij over twee onderwerpen waarover ik hier graag wil delen.

Schrijfpauze

Ik heb een achterstand opgelopen in het dagelijks schrijven van elfjes, haiku’s en tanka’s, een taak die ik mij had voorgenomen begin dit jaar.  Normaal gezien zou ik morgen (op de blog Mijmeren) het overzicht van week 29 online zetten maar zelfs week 28 is nog niet gepubliceerd. Reden? Ik heb tijdens die twee weken het beoogde aantal niet gehaald. Ik hoor u denken … so what? maar voor mij ligt ‘het niet nakomen van engagementen’ gevoelig.

Een korte reflectie over mijn activiteiten van de voorbije weken onthulde mij: ik leg de lat te hoog voor mezelf.
Vrijwilligerswerk, werken in ons huurtuintje en enkele uitstapjes met mijn geliefden, was een bron van genot.
Ik mediteerde en schreef de voorbije weken dagelijks en ook daar kon ik ontzettend van genieten.
Ik schreef zelfs een gastlog voor een besloten blog van en voor vrouwen.
Naast het volgen van interessante workshops  begeleidde ik zelf ook workshops die ik met plezier heb voorbereid.
Tijdens zwoele avonden in mijn tuin dompelde ik mij onder in twee online schrijfworkshops die mij aanzetten tot mediteren en schrijven.
Een blik op de inhoud van mijn geschreven dagboeken en mijn blogs (*) zetten mij met de voeten op de grond en deden mij herinneren aan mijn voornemen tijdens de workshop ‘Kom op adem’ vorige zondag: mild zijn voor mezelf. Dàt voornemen is wél de moeite waard om te volgen.

Vanuit mildheid gun ik mij een schrijfpauze, zowel op de blogs die ik volg, als op Facebook en in het dagelijks schrijven van elfjes en haiku’s.

Ervaringen

Bij het doornemen van mijn digitale brievenbus las ik onderaan op de nieuwsbrief van Boventoon:

Ervaringen…
Deelneemster Viviane schreef haar ervaringen neer van tijdens de workshop ‘Kom op ADEM’.
Ervaringen die ze graag deelt, ervaringen die de andere deelnemers herkenden.
Ervaringen die ik op mijn beurt graag met jullie deel.
Klik hier en ontdek de woordkunst van Viviane.

(get. Andy & Veerle, Boventoon)

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 21 juli 2017

bron afbeelding: Pixabay

(*) vivapo’s blog – 365 dagen verwondering / mijmeren op papier / vivapo mediteert creatief / vivapo’s natuurbeleving

 

 

vivapo op zomertoer – 02

Schrijvend naar kunst kijken was vandaag het thema van Mijmeren op papier in tVaartje te Lissewege. Als schrijfanimator stond ik voor het luxeprobleem dat deelnemers aan eerdere schrijfworkshops Schrijvend naar kunst kijken blijven terugkeren(*). Dat prikkelt echter mijn creativiteit en zet er mij toe aan om een verhaallijn

zomer sisterhood – 03

Na mijn verslag over de zomer sisterhood schreef ik twee spiegelelfjes over mijn ervaringen tijdens een aantal rituelen. Vandaag deel ik hier een derde logje met een foto die Katrien – de begeleider van de Sisterhood – mij per mail bezorgde. In het onderwerp stond enkel vermeld: OERVROUW.

collega deelt schrijfoefening – 02

Hoe een dubbeltje rollen kan of hoe delen zich vermenigvuldigt!

Ik schreef een zeswoordenverhaal over respect, na mijn logje van 11 juni onder de titel collega deelt schrijfoefening. Volgers van mijn blogs gingen in op mijn uitnodiging om de oefening van Jolanda Oudijk ook eens te proberen en het haar via mail te bezorgen.

Dag van de Stilte – 02

In een vorig bericht beloofde ik om mijn ervaringen op de Dag van de Stilte te Heule op deze blog te delen, opgedeeld in luikjes. Uit het eerste luik – dat van de vrijwilliger – deelde ik reeds mijn ervaringen bij de dauwtrip. In dit bericht het vervolg.

‘t SchrijfNEST

Vanochtend hoorde ik mijn echtgenoot verwonderd vragen : “ben je vergeten een blog-bericht te schrijven?”.

Het zal hem wellicht ontgaan zijn dat ik eind 2015 een periode van het dagelijks publiceren van mijn verwondering heb afgesloten en dat ik vanaf 1/1/2016 mezelf de vrijheid gun om te publiceren wanneer het mij uitkomt, zelfs meerdere keren per dag als de inspiratie hoog opborrelt.

Er komt op die manier voor mij meer tijd vrij om blogs van anderen te lezen. Een foto op een blog met natuurfotografie die ik al een hele tijd volg inspireerde mij gisteren voor het maken van een Haiku. De beheerder van de blog – tevens de fotografe van die prachtige foto – gaf mij toestemming om dit beeld te gebruiken (maar daarover meer in een volgend bericht).

Gisteren ontmoette ik voor het eerst Chantal. Ik kende haar niet persoonlijk maar volgde wel haar blog Schrijfselssite die sinds 3 januari 2016 online staat. Tot mijn verwondering las ik vandaag een bericht met als titel ‘t SchrijfNEST.  Er ging bij mij een belletje rinkelen. Ik las de eerste paragraaf en dat wekte nog meer nieuwsgierig bij mij op.

Sedert een paar maanden zie ik regelmatig berichtjes voorbijkomen op Facebook over ’t Schrijfnest. Maar omdat mijn jaar in 2015 al voldoende van uitdagingen voorzien was, neem ik pas vanaf 2016 de uitdaging aan.
Ik heb voor bepaalde dingen een lange aanloopperiode nodig. Ik zie iets, het spreekt me aan, ik laat het bezinken, ik twijfel, ik zie het opnieuw en alles begint van voor af aan. Maar omdat het me blijft prikkelen, geef ik eraan toe.
Ik heb me dus ingeschreven voor het schrijfnest.
Mijn vaste voornemen voor dit jaar is immers meer aandacht te geven aan het schrijven en dit lijkt me de ideale uitdaging ervoor. Ik wil mijn pen slijpen en verscherpen. Het lijkt me leuk om dit niet helemaal in mijn eentje te moeten doen.

Ik wil mijn pen slijpen en verscherpen.  Geef toe … dat klinkt toch als muziek in de oren?  En dan heb ik het nog niet gehad over het Elfje waarmee Chantal haar bericht afsluit.

’t Schrijfnest
nieuwe uitdaging
mijn pen bijslijpen
verwonderd ontvangen wat komt
verbinding.

Wil je weten hoe het voor Chantal verder verliep in het Schrijfnest(*)?  Lees dan het volledig artikel ‘t SchrijfNEST. Tip: lees ook de vier artikels die aan dit bericht voorafgaan.

Om eerlijk te zijn – en ik zie geen reden om dat niét te zijn – de rest van het verhaal klonk mij als een symfonie in de oren.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 7 januari 2016

(Bron afbeelding: Schrijfselssite)

(*) Ook jij bent welkom in het Schrijfnest dat ik begeleid op de eerste en tweede woensdagnamiddag van de maand. Er zijn nog enkele plaatsen vrij op woensdag 13 januari.

extra kleur aan een vakantie geven

365 dagen verwondering – DAG 261

Een zestal – mij bekende – dames namen gisteren deel aan een Stille wandeling & Schrijven in het Prof. Sebrechtspark te Brugge. Tot mijn verwondering schreef kort voor de middag ook Josje (man? vrouw? ik wist het niet) zich in. Pas bij het onthaal in het park werd het mij duidelijk dat Josje – een glimlachende jonge vrouw – in Nederland woont en als vakantieganger tot zondag in Brugge verblijft.

Op mijn pad van nieuwsgierigheid was ik heel benieuwd hoe een Nederlandse toeriste in deze stille wandeling (in het minder stille Sebrechtspark) was verzeild geraakt, wat haar verwachtingen waren en of de workshop aan haar verwachtingen had beantwoord.  Vandaar ontving ik haar reactie. Zij stemde ermee in dat ik die integraal op deze blog publiceer.

Dag Viviane,

Dat ik mee kon doen gisteren vond ik heel bijzonder, nogmaals dank!

Hieronder kort mijn antwoord op je vragen. Graag wil ik niet met mijn hele naam genoemd worden op de website, alleen Josje is prima.

Op zoek naar de minder standaard (toeristische) activiteiten kwam ik op een site waarop ik kon vinden wat er allemaal te doen was in de periode dat ik in Brugge verbleef. Er was een aankondiging bij voor een stiltewandeling met schrijfoefeningen. Eén van de redenen dat ik alleen op vakantie ben in Brugge is om nieuwe inspiratie op te doen. Ik ben begin dertig, woon in een drukke stad en heb een veeleisende baan als manager in de psychiatrische/verslavingszorg, en het is gemakkelijk om daarop leeg te lopen. Alleen op vakantie gaan, naar een plek zoals Brugge, zorgt ervoor dat ik weer even helemaal in mijn eigen ritme en gedachtestroom kan komen. Schrijven is voor mij altijd al een vorm van ontspanning en contemplatie geweest en daarom leek het net alsof de aankondiging een beetje speciaal voor mij bedoeld was (of in ieder geval niet toevallig uit de zoekmachine omhoog kwam). Natuurlijk moest ik even een drempel over, het is altijd moeilijk inschatten of een workshop bij je past en in een andere stad in een ander land maak je die inschatting helemaal zonder referentie kader. Maar ik heb toch gemaild, die ochtend, en Viviane, de workshopleidster, reageerde direct en hartelijk op mijn bericht. Met een kleine kriebel in mijn maag liep ik dus die middag het park in naar de ontmoetingsplek. De groep met vrouwen die er al stond leek me wel het publiek voor de workshop en jawel Viviane kwam ook net aanfietsen. Hoewel ik een beetje een vreemde eend in de bijt was (duidelijk van een andere generatie en uit een andere buitenlandse stad) voelde ik me meteen prettig door de warme welkomswoorden en de ontspannen sfeer. De workshop zelf heeft me verschillende dingen gebracht. Bovenal ontroerde het me hoe je in een stadsparkje op een woensdagmiddag met elkaar, grotendeels in stilte en zonder uitleg te geven, een heleboel kan delen: echte, diepe dingen. En daarnaast heb ik ook in meer praktische zin zaken uit de workshop meegenomen, zo kreeg ik bijvoorbeeld een goede tip om bij mijn eigen stilte te blijven (de windrichtingen nagaan t.a.v. geluid). Al met al was het een middag die ik niet snel zal vergeten en die mijn vakantie extra kleur heeft gegeven.

Hartelijke groet,
Josje

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 10 september 2015

(Bron foto’s: vivapo)

sociaal = delen

365 dagen verwondering – DAG 250

Keek ik gisteren met verwondering en respect naar het engagement van een jonge vrouw van bij ons die directeur werd van een school, vandaag doe ik dat naar het engagement van een man van bij ons: Peter Clerckx.

’t Bilkske

365 dagen verwondering – DAG 216

Toen ik over de middag een virtueel bezoekje bracht aan Facebook was ik verwonderd over de inhoud van een bericht dat drie minuten eerder werd gepost.  Het luidt als volgt: