vivapo op zomertoer – 01

Het is vandaag precies veertien dagen geleden dat ik voor het laatst mijn dank-dagboekje heb ingevuld waarmee ik dit jaar op 1 maart was gestart (een suggestie van Coach Jan). Vandaag neem ik de draad weer op want er was veel om dankbaar voor te zijn.

volle maan collage april – 03

Naar mijn aanvoelen werd de week in de aanloop naar Pasen gekenmerkt door synchroniciteit (ik schreef er eerder een e.d.i.t over). Ik heb die week letterlijk en figuurlijk ervaren als mijn Goede Week, met alles er op en er aan.

acties die mijn dag fantastisch zullen maken

Coach Jan publiceert – als gids op weg naar een simpeler, rijker en sprankelender leven (= de ondertitel van zijn website) – wekelijks op zondag een blogbericht.
In mijn logje Geluk – 2 beantwoordde ik vorige week een aantal vragen die coach Jan toen had gesteld. Vandaag luidde de afsluitende vraag van zijn blogbericht als volgt:  Wat is jouw ervaring met dagboekschrijven?

Die vraag wil ik vandaag opnieuw beantwoorden via een blogbericht, al weet ik op dit moment nog niet welke titel dit logje zal krijgen noch welke richting dit bericht zal inslaan.  Wat ik wél weet … het gaat over dagboekschrijven. En daarvoor kruip ik graag in mijn pen.

Ik kan mij niet herinneren dat ik in mijn jeugd ooit een dagboek heb geschreven.  Ik schreef trouwens nooit graag een opstel, vermoedelijk omdat ik als kind (geloofde dat ik) niet over de nodige fantasie beschikte.  Een verhandeling schrijven in het Nederlands ging mij beter af. Ik kan mij nog steeds de titel kan herinneren van een verhandeling die ik ooit tijdens een klassikale strafstudie heb moeten schrijven. Dit zegt niéts over de onrechtvaardigheid die ik toen heb ervaren maar àlles over het plezier dat ik aan het schrijven beleefde op die on-vrije zaterdagnamiddag. “On récolte ce qu’on a semé” was de titel die Soeur Julienne ons opdroeg (al kan ik mij niet meer herinneren of ik die verhandeling in het Nederlands of in het Frans heb geschreven). Er is ook één Engelse les die mij nog steeds bij blijft – lees: mij het meest kon bekoren – omdat we toen een verhaal mochten schrijven, gebruik makend van idiomen (*).  Spelen met woorden … héérlijk vond ik dat.

Wie de blog 365 dagen verwondering volgt kent wellicht de ontstaansgeschiedenis (12/12/2014) van deze blog én de omstandigheden die hebben geleid tot het starten met dagboekschrijven.  Ook als schrijfanimator in vivapo’s SchrijfNest en in  schrijfworkshops benadruk ik de voordelen van het dagboekschrijven in het algemeen, van het schrijven van ochtendpagina’s (ononderbroken schrijven) in het bijzonder. Op persoonlijk vlak wakkert het mijn creativiteit aan, is het een laagdrempelige vorm van meditatie en een ideale manier om te reflecteren over mijn manier van zijn en in het leven staan. Vandaar de titel van mijn tweede blog: Mijmeren op papier – creatief, meditatief en reflectief schrijven.

Ik herken en onderschrijf voor honderd procent wat coach Jan schrijft: “Dagboekschrijven is ontzettend krachtig om jouw dag goed te starten. Het brengt je direct in de juiste mindset”.  Hij belicht echter het ochtendlijk dagboekschrijven vanuit nog een andere invalshoek. Het verdient een kadertje!

“Door het schrijven vertraag je letterlijk je denken. Je kunt niet zo snel schrijven als dat je vaak denkt, waardoor je automatisch trager gaat denken. En om te schrijven is er ook concentratie nodig, je traint als het ware je aandacht. Vandaar dat schrijven me enorm aantrekt en mij ook deugd doet. Het is een welgekomen momentje voor mezelf in de hectische drukke dag.

Drie vragen voor de juiste intentie en focus

Elke ochtend neem ik 5 minuten tijd om te schrijven in mijn dagboek. Ik schrijf zelf in mijn ‘evernote’, waar ik werk in een vast sjabloon. Maar uiteraard kan dit in een ouderwets schriftje.

Het geeft me een duidelijk doel voor de dag, een juiste focus die doorheen heel de dag blijft doorwerken.

De vragen die ik standaard mezelf stel, zijn:

Vraag 1: Waarvoor ben jij op dit moment dankbaar?

1. ………………………………………
2. ………………………………………
3. ………………………………………

Vraag 2: Wat zijn de 3 acties die jouw dag fantastisch zullen maken?

1. ………………………………………
2. ………………………………………
3. ………………………………………

Vraag 3: Welke affirmatie wens jij jezelf vandaag toe?

Mijn affirmatie (**): ………………………………………………………………………………

Besluit

Dagboekschrijven is ontzettend krachtig om jouw dag goed te starten. Het brengt je direct in de juiste mindset. De vragen in dit artikel helpen om jouw focus voor de dag te bepalen, voor een positieve mindset en om contact te maken met het groter geheel en jouw toekomst.

Ik kan er veel over schrijven, maar het overtuigende argument om het te doen zal jouw ervaring zijn. Probeer het gewoon eens, nu bijvoorbeeld.

Vraag 1 en 3 zijn mij bekend al beantwoord ik die niet noodzakelijk ’s ochtends. Maar Vraag 2 is nieuw voor mij. Vanaf morgen bed ik deze vraag in in mijn ochtendritueel én vanavond heb ik een titel voor dit blogbericht.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 26 februari 2017

(*) idiomatische uitdrukking – idiom: an expression with a meaning that cannot be guessed from the meanings of the individual words (bron)

(**) Een affirmatie is een positieve zelfbevestiging. Het bevat net die woorden waaraan je jij nood hebt om een volgende stap te zetten. Bijvoorbeeld: ik ben zelfzeker en heb vertrouwen in mezelf.

geluk – 02

In een vorig logje beloofde ik om iets te schrijven over een tweede bericht dat mij  bij GELUK bracht, namelijk één van coach Jan met zeven tips naar (nog) meer eigenliefde.  

stappen naar realistische doelen – 02

Ik eindigde vorig logje met dit elfje:

meten
is weten
wat ik wel
en niet wil bewaren
ruimte

2016 was voor mij persoonlijk en professioneel een belangrijk elfjes-jaar zoals je kan afleiden op de FB groep #366 elfjes in 2016 en op het archief van Mijmeren op papier.

Op professioneel vlak wil ik verder leren om te groeien, nieuwe dingen uitproberen (groeizone) van zodra activiteiten en initiatieven die ik ooit uitprobeerde ondertussen goed lopen (comfortzone). Sinds jaren doe ik dit al op mijn manier en dat wil ik ook verder doen,  sinds ik mij bewust werd waarom ik niet gewoon doe (*).

En daar hoort ook ‘schrappen’ bij. Na vijf jaar intensief groepen begeleiden in lachyoga heb ik die begeleiding uit mijn aanbod geschrapt.  Er was ruimte voor iets nieuws en dat werd me heel vlug duidelijk!

Ik wil mij in 2017 focussen op creatief, meditatief en reflectief schrijven, enerzijds en anderzijds op met bewuste aandacht de natuur en jezelf beleven’.

Daarom stel ik 2017 als professioneel doel om tijd en ruimte vrij maken voor het beheer van:

– de FB groep #Mijmeren in elfjes
– de FB groep #Mijmeren in haiku en tanka
– vivapo’s blog 365 dagen verwondering
– vivapo’s blog Mijmeren, het archief in het bijzonder
– vivapo’s blog Natuurbeleving.

Naast schrijven in de natuur tijdens stiltewandelingen blijft het begeleiden van het SchrijfNest en het begeleiden van creatief en reflectief schrijven op verplaatsing, prioritair voor mij in 2017.  Nieuw in het aanbod wordt vivapo’s SchrijfNest online. Hiervoor kijk ik rond in blog-land, onder meer door het bijwonen van een Nieuwjaars Loghop, georganiseerd door blogster Melody. In een volgend logje vertel ik de bedoeling.  Voor mij is het uit mijn comfortzone stappen, m.a.w. zoals gewoonlijk, niet gewoon doen.

(*) Om af te sluiten deel ik hier mijn reactie op de Podcast (Afl. 22) van Coach Jan “waarom kan ik niet gewoon doen“.

Deze podcast (de allereerste keer dat ik een podcast beluister) is voor mij een eye-opener.
Ik stel mezelf dikwijls die vraag: waarom doe ik alles wat ik doe? waarom doe ik niet gewoon?
Ik blijf mezelf het antwoord schuldig en laat dan ook de vraag los … tot iemand anders mij die vraag stelt en ik een ondertoon van verwijt in die vraag ervaar. Die vraag wordt dan dikwijls gevolgd door: wat wil jij bewijzen? Ook daarop blijf ik het antwoord schuldig (oeps wat klinkt dat negatief), want ik weet het echt niet.
Tot ik vanavond deze podcast beluisterde en het verhaal van de drie zones hoorde: comfortzone / groeizone / paniekzone. Ik werd mij bewust: er is reeds VIJFTIG jaar in mij een verlangen om … te groeien.
En dan krijg ik ook het antwoord op een andere vraag: waarom vind ik het niet erg dat activiteiten die ik met succes begeleid (bijvoorbeeld lachyoga in de natuur) plots stilvallen?
Het antwoord: omdat er op dat moment niet meer te groeien valt, want ik zit dan in mijn comfortzone én dan dient er zich plots een nieuwe uitdaging aan. Een vraag waarbij ik enige paniek ervaar in de zin van … kan ik dit wel? durf ik dit wel? en wat als mij dit niét lukt? overschat ik mezelf niet? ….
Wat een geruststelling te beseffen dat ik mij dan in de derde cirkel bevindt: de paniekzone die mij uitnodigt om weer te groeien.
Ik ben 67 jaar (over een maand word ik er 68). Ben ik dan te oud om te leren, of om te groeien?
Ik kijk naar de natuur: een boom blijft altijd groeien, ook wanneer die ‘op leeftijd is’.
Morgen begeleid ik een stiltewandeling in de natuur voor vijf mensen. Thema wordt: groeien.
Hoe ik dat zal aanpakken? Ik weet het niet. Ik hoef het nu nog niet te weten. Wat ik wel weet: ik zit hieromtrent niét in mijn paniek- maar in mijn groeizone.
Van harte dank Jan!
Viviane.
29/12/2016

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 5 januari 2017

#366 elfjes in 2016 – 53

Voor de allerlaatste keer publiceer ik elfjes in het kader van #366 elfjes in 2016. Het was een ontzettend leuke ervaring om dit jaar dagelijks minstens één elfje te schrijven.  Samen met mij hebben heel wat mensen dat gedaan, al of niet via de openare FB-groep #366 elfjes in 2016.  Het schrijven van elfjes heeft heel wat mensen dichter bij elkaar gebracht.  Onbekenden werden zelfs vrienden. Het doet mij aan de ‘pennevrienden’ van vroeger denken.  Vandaag gebeurt dit – naast het schrijven met de hand in een schrift of dagboek – via de computer, tablet of smartphone.