Met deze vijf woorden kwam ik vanochtend (maandag) wakker. Ik wist het onmiddellijk … dit wordt de titel van een logje waarin ik verslag zal uitbrengen over mijn sprinter (*) van gisteren (zondagochtend). Normaal gezien sprint ik zonder een vooraf bepaald thema en herlees ik mijn sprinter ook nooit. Dat was gisteren even anders en ik had daar een goede reden voor.
Sinds enige weken heb ik voor het inslapen een gesprek met mijn pijnlijke knieën die voor die gelegenheid worden ondersteund door een kussentje. Dat was ook zaterdagavond het geval. Ik leg hen in de watten in de hoop hen een boodschap te ontfutselen. Ik heb daar enige ervaring mee. Griep aan de vooravond van een geplande ingreep aan mijn linker knie bood mij enkele jaren geleden de ruimte en de tijd voor dergelijke gesprekken. Ik ontdekte toen dat pijn een functie heeft. Het was toen de enige manier om mij te doen vertragen, om te verhinderen dat ik mij te veel naar buiten richtte. Ik voelde mij uitgenodigd om mij naar binnen te richten en in die stille ruimte inzichten te ontdekken. Dit leidde naar het afbouwen van vrijwilligerswerk en het beperken van activiteiten in vivapo’s aanbod. Ik bouwde noodgedwongen een rustperiode in. Met uitzondering van het begeleiden van twee lopende jaartrajecten rond de boomoliën annuleerde ik voor enige maanden alle geplande activiteiten: actieve meditaties, lach- en stilte wandelingen. Tijdens de vrij gekomen tijd heb ik ontzettend veel geschreven. Vanuit deze ervaring ontvouwde zich toen een nieuw project: meditatief en reflectief schrijven.
Terug naar het gesprek op zaterdagavond. Het werd abrupt afgebroken toen ik de wenk kreeg om het praten te vervangen door … voelen. Het duurde niet lang vooraleer ik fysieke pijn als een wervelwind door mijn ledematen en mijn gewrichten voelde razen. Mijn ademhaling volgde de pijn als een schaduw en dat bracht soelaas. Toen de storm enigszins geluwd was kreeg ik de boodschap om ’s anderendaags nog voor het ontbijt een sprinter te schrijven.
Nog voor de wekker mij om 7 uur kon wekken zat ik reeds aan de keukentafel gewapend met pen en dagboek. Tot mijn verwondering zag ik meermaals het woord boomoliën verschijnen. Meer zelfs. Op het gelijnd papier ontstond de werkwijze voor een nieuw project, een combinatie van Mijmeren op papier en … boomoliën. Is dat vreemd? Het is op z’n minst opmerkelijk.
Zonder enige aanwijsbare reden stopte eind 2015 de interesse voor mijn workshops boomoliën. Sinds enige weken worden mij – ook zonder aanwijsbare reden – vanuit diverse hoeken opnieuw vragen gesteld over de boomoliën. Van de twee laatste herinner ik mij de naam van de vraagstellers omdat ik hen ken als cliënten van wijlen Lieve Bonne (die mij in de kwaliteiten van de boomoliën heeft ingewijd).
Zaterdag werden mij telefonisch vragen gesteld rond de werking van de Passage olie. Al heb ik die wel in mijn bezit, ik heb die nog nooit zelf gebruikt. Het flesje is nu voor een week op reis en zal zoals gewoonlijk ook naar mij terug keren. Een tiental dagen geleden ging ik in op het verzoek van een vrouw om haar pols te lezen met hulp van de Bouchardon oliën. Ik werkte puur op mijn intuïtie want ik herinner mij niets meer van de techniek die Patrice Bouchardon mij ooit heeft aangereikt in de living van Lieve. Of de onbekende mensen die informeerden naar een toekomstige cursus boomoliën ook cliënten waren van Lieve weet ik niet. Wat ik wel weet is dat Lieve mij ooit de raad gaf om aandacht te hebben voor de focus in mijn aanbod aan activiteiten.
Nu ik mij door fysieke ongemakken genoopt voel om de stilte wandelingen van november en december te annuleren valt het mij makkelijker om die ook in het voorjaar van 2018 te schrappen. Is het toeval dat nèt nu de idee ontstaat om Mijmeren op papier te combineren met de boomoliën? Het lijkt wel een bloemknop die zich ontvouwt en mij uitnodigt om mij te focussen op het hart van de bloem.
Zondagochtend zette ik al sprintend het draaiboek voor Mijmeren met boomoliën op papier. Ik had echter nog een duwtje in de rug nodig om het ook in vivapo’s aanbod op te nemen. Dàt kreeg ik echter vanmorgen toen ik op mijn computer in de map Downloads een aantal zware bestanden wilde opruimen. De eerste twee die hiervoor in aanmerking kwamen dateren van 7 augustus 2011. Het zijn opnames die ik heb gemaakt tijdens een natuurstage in de Ardennen.
Raad eens wie ik op beide opnames het eerst in beeld kreeg? … Lieve Bonne! Dit is geen toeval, maar synchroniciteit!
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 6 november 2017
(*) Een sprinter schrijven kent veel synoniemen, zoals flow-schrijven, ochtendpagina’s, morning pages, ononderbroken schrijven, kilometer-schrijven…
foto’s: vivapo
viviane's Blog 
Ohhh Viviane, ik hoop zo dat je dit online aan gaat bieden. Ik wens het al een hele tijd om kennis te mogen maken met de magische kracht van boomolien. En dan nog schrijvend. Zo mooi.
Wat jouw zere knieën toch teweeg kunnen brengen.
Graag hoor ik meer van je.
Hartegroeten van Anky
Of beter… Wat een gesprek met jouw zere knieën teweeg kunnen brengen….
Ik lees je blog nog eens en besef me dat je het helemaal niet hebt over online aanbieden… maar over mijmerend schrijven. Maar wie weet is dit toch een optie voor je? Of kom ik 1 keer per maand naar je toe…. wie weet…..
Het luisteren naar wat je lichaam zegt… het is niet iedereen gegeven. Ik bewonder jouw kunst om de ongemakken zo treffend te kunnen vertalen.
Heel opmerkelijk hoe dingen plots opduiken en je terug een richting kunnen uitsturen.Veel succes gewenst
Anky, Bea en Marylou, dank voor jullie reacties. Weet dat ik er heel gelukkig mee ben.
Onderweg naar een vormingsdag voor vrijwilligers van de Brugse DC liet ik vanochtend de vragen van Anky doorsijpelen; er borrelden een reeks antwoorden op maar ik heb die bewust twaalf uur geparkeerd.
Bij mijn thuiskomst las ik ook enkele vragen over hetzelfde onderwerp op de blog vivapo’s Natuurbeleving. Die heb ik dààr reeds in een ‘reactie’ beantwoord maar wil die heel graag hiér in een volgend logje herhalen en daarin ook de vragen van Anky beantwoorden.
Een hartelijke groet, Viviane
Ochja dat kussentje onder de knieen ik herinner het me nog. Ik ga nu niet meer door de knieen voor zomaar iets, zowel letterlijk als figuurlijk niet.