afscheid van een collega

~ Viviane Van Pottelberghe

Vorige week woensdag vernam ik het overlijden van een collega waarmee ik in de jaren tachtig/negentig heb samen gewerkt. Ze had de strijd tegen kanker verloren. Op de blog Mijmeren op papier schreef ik hierover

vijfenvijftig
is collega
Sandra geworden ze
verloor de strijd tegen
ziekte
ziekte
bracht haar collega’s niet
samen bij leven
wel bij
afscheid

Het was hartverwarmend hoe collega’s – ondertussen her en der verspreid – elkaar via de sociale media vonden en het treurig nieuws verspreidden.

als
een spin
bracht ik een
oud web weer tot
leven
leven
eren van een collega
onverwacht verbindingen creëren
en dankbaar
zijn

Vanmorgen vond de uitvaart plaats in het Brugs crematorium.  Omdat ik daar ruim op tijd was ging ik er op verkenning. Ik had geen idee van de omvang en de pracht van dit stiltegebied.  Het wandelen in stilte in de natuur kon mij echter niet inspireren voor mijn Japans gedicht op zaterdag.

uitvaartplechtigheid
heeft mij
heel diep geraakt
geraak niet uit mijn
verdoving

Ik was niet alleen onder de indruk van de aanwezigheid van tal van collega’s die nog recent met haar hebben samen gewerkt, maar vooral van collega’s die – net als ik – haar de laatste twintig jaar niet meer hebben ontmoet. Ik was echter vooral onder de indruk van het beeld dat door haar geliefden tijdens de plechtigheid van haar werd geschetst, een beeld dat het merendeel van de collega’s niet kenden.  Zij was een harde tante en een vechter, kwaliteiten die zij als voetballer had ontwikkeld.  Zij had het niet voor niets tot in de nationale ploeg en tot in Amerika geschopt. Bescheiden als ze was deelde ze daar echter nooit iets over op het werk.  Die kwaliteiten hebben haar echter ook tot het einde van haar leven gekenmerkt.  Een aspect dat tijdens de dienst heel sterk in het licht werd gesteld was haar groot hart. Ik herinner mij wel hoe zorgzaam zij was voor haar jongere broer.  Dat zij echter een man – die samen met zijn hondje op straat en in het park leeft – als gast in haar huis uitnodigde heeft mij verrast. Een vreemdeling in huis halen en hem eten en kleding aanbieden en het hondje in bad steken … mijn respect!

Om deze namiddag uit mijn verdoving te geraken zocht ik soelaas in meditatie.

was
zoëven meditatief
op reis in
mijn lijf met een
diepzeeduikertje

toen
ik mijn
ogen opende bengelden
tranen over mijn wangen
opluchting

mijn
oogleden hielden
mijn tranen niet
langer als een stuwdam
tegen

Mijn tranen de vrije loop laten heeft mij geholpen om dit logje te schrijven dat ik opdraag aan de leden van de FB-groep Mijmeren in Elfjes die mij een hart onder de riem hebben gestoken.

Sandra
met je
blauwe indringende ogen
raakte je mij toén én
vandaag.

Ik groet je met een uittreksel uit A New Day Has Come van Céline Dion.

I
see a
light in the
sky it’s almost blinding
me

I
can’t believe
I’ve been touched
by an angel with
love

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 29 april 2017

Gepubliceerd door Viviane Van Pottelberghe

Van oktober 2006 tot september 2020 begeleidde ik voor vivapo activiteiten als zelfstandige in bijberoep; vanaf 1 oktober 2020 gebeurt dat als vrijwilliger. Vanaf 2023 ben ik gestart met een nieuwe website https://vivapo.be die mijn vroegere blogs - ook die van 't SchrijfNest - zal bundelen.

17 gedachten over “afscheid van een collega”

  1. Wat mooi en sereen geschreven… ondanks het intrieste nieuws, de bittere pil… toch je gevoelens weten te kanaliseren. Knap is dat. Ik leef oprecht me je mee Viviane. Mijn innige deelneming en sterkte.

    1. Ja, ik hoorde naast woorden van liefde ook bitterheid bij haar echtgenote en haar familie die dit veel te vroeg afsterven als oneerlijk ervaren.

    1. Dank Marylou. Het verrast mij dat dit afscheid mij zo diep raakt, ook al waren wij elkaar uit het oog verloren. Een hartelijke groet, Viviane

  4. een prachtmens ben jij,
    die het sterven van een ‘vervlogen’ collega
    een week, elke dag, ieder uur, elke minuut,
    je tot schrijven, tot nadenken, tot tranen, tot bezinnen,
    heeft gezet.
    jij bent een sterke vrouw, een warme vrouw,
    een lieve vrouw,
    hopelijk hebben al je woorden,
    je gedachten op een rij kunnen zetten
    veel liefs, Inge

    1. mediteren en meditatief schrijven … het helpt mij in veel situaties Inge. Een hartelijke groet, Viviane

  5. Een zeer indringend stukje over hoe verlies je kan raken, verdriet kan overweldigen maar vooral over hoe je toch altijd opnieuw de verbindende factor bent. Verbinding met anderen èn met jezelf. Ook mij raak je met dit verhaal en ik stuur je heel veel warmte!

  7. op de drempel van het afscheid, zijn er weinig woorden!!!!!..Effe een knuffel

Reacties zijn gesloten.