grootouders & kleinkinderen – 01

Vorig weekend had ik geen tijd om op uitdagingen van mede-bloggers in te gaan; daardoor schreef ik geen Japans gedicht op zaterdag noch een limerick op zondag.
Mijn weekoverzicht met elfjes, haiku’s en tanka’s en mijn wekelijkse haiku met beeld heb ik pas vandaag gepost.
Voor dag en dauw nam ik echter wel de tijd voor mijn dagelijkse portie meditatief schrijven.

Zaterdagmorgen trok ik met mijn echtgenoot richting Gent waar we op het veld van Koninklijke Sporting Club Excelsior Mariakerke voor het eerst aan de zijlijn stonden om zes-jarigen aan te moedigen. Onze kleinzoon, zijn vader en zijn opa hadden reeds lang naar deze ontmoeting uitgekeken. Al ken ik niets van voetbal, je kleinzoon in zijn element zien doet toch wel iets met een grootouder.  Je leert je kleinkind beter kennen op gebied van fair-play, teamspirit en doorzettingsvermogen. Mijn enthousiasme groeide met de minuut.

Daarnaast had ik oog voor de manier waarop de trainer met zijn spelertjes omging, zeker omdat er zes kandidaten zijn voor slechts vijf plaatsen.  Kinderen overtuigen om zich een tijd als reserve op te stellen vraagt diplomatie en overredingskracht. Het viel mij op dat zijn richtlijnen tijdens het spel gewillig werden gevolgd. De gebaren van aanmoediging en bevestiging waarmee hij zijn spelertjes bedacht raakten mij. Ik maak een heel diepe buiging voor de aanpak van deze jonge trainer.

En dan zijn er nog de ouders, grootouders en andere fans.  Uiteraard moedigen zij hun spelertje aan maar even zeer de andere jonge gasten die ze allemaal bij naam kunnen noemen. Het applaus was niet uit de lucht en dat was zowel voor de eigen ploeg als voor de bezoekers bestemd… hartverwarmend, ontroerend zelfs.

Na drie van de vier gespeelde rondes hield mijn kleindochter – zus van kleine broer – het voor bekeken.  Zij miste haar vriendinnetje waarmee zij tijdens andere matchen samen boekjes leest, spelletjes speelt of een wandeling maakt.  Ik nam heel graag de rol van vriendin op mij. We stapten samen rond het voetbalveld en hadden meer oog voor de natuur dan voor wie – naast ons – achter een bal liep op platgetreden grasvelden.

Wij liepen over mals gras tussen madeliefjes en paardenbloemen. Ik nodigde mijn kleindochter uit om eens door de lens van mijn fototoestel naar de bomen en bloemen te kijken. Dàt voorstel sloeg aan en zij schoot enkele kiekjes.  Ik vind haar eerste fotootjes erg geslaagd en het doet me plezier dat zij mijn mening deelt.

Na de match – we wonnen met 3-2 vertelde mijn kleinzoon trots – namen de kinderen afscheid van hun ouders en gingen zij met ons mee, richting Het Leen te Eeklo.  Maar daarover kan je meer lezen in een volgend logje.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 24 april 2017

Bron
drie laatste foto’s: Jade Ghyoot
overige: vivapo