Dag van de stilte – 05

Het is reeds tien dagen geleden dat ik voor het laatst een bericht postte over mijn ervaring als deelnemer aan de Dag van de Stilte, georganiseerd door Vormingplus MZW. Ik sloot toen af met de belofte iets te schrijven over het labyrint dat in de kapel werd gelegd.

Ik geef toe, mijn herinneringen zijn ondertussen wat vervaagd. Ik maak het nu even stil om mij terug in de tijd en de energie te verplaatsen.

Toen ik de kapel binnen stapte werd ik ondergedompeld in een sfeer van warmte en licht.  Ik naam plaats op de eerste stoel van de derde rij zodat ik zicht had op het labyrint, gevormd door brandende kaarsjes in witte en rode vaasjes. Mijn hart resoneerde op het rode hart in het centrum. En het feest moest nog beginnen, want met uitzondering van de klank van een schuivende stoel was het stil heel stil in de kapel van het Fatima klooster.

Conny Vercaigne nam het woord. Mijn hersenen konden haar woorden niet vertalen maar mijn hart begreep dat we welkom waren en uitgenodigd werden om het labyrint te lopen. Plots werd de kapel gevuld met hemelse klanken van Ganesh instrumenten, bespeeld door drie vrouwen. De muziek nodigde mij uit om niet langer te wachten. Ik veerde recht en schreed in de richting van de hoeder van het labyrint. Terwijl ik wachtte op zijn teken dat ik het labyrint mocht binnen stappen werd mijn intentie voor het labyrint helder.

Ik hield mijn ogen strak gericht op het smalle pad, er zorg voor dragend geen kaarsjes om te stoten.  Ik voelde een zekere spanning die zonder dat ik er erg in had plots was verdwenen. Ik voelde mij gedragen door Moeder Aarde terwijl ik verder naar het hart van het labyrint stapte. Daar aangekomen sloot ik even de ogen. Omgeven door een mantel van stilte en sereniteit vatte ik de terugweg aan, nog steeds vergezeld door hemelse klanken van instrumenten en van de stem van Conny.  Ik werd mij bewust dat mijn ogen niet meer strak op de grond voor mijn voeten waren gericht; mijn blik reikte verder. Geen spanning noch beklemming meer; wel een gevoel van vrijheid en ruimte.  Mijn voeten zetten stappen op het ritme van de muziek en mijn hele lijf wiegde zachtjes mee. Toen pas werd ik mij bewust dat er een last van mijn schouders was gegleden op het moment dat ik in het hart van het labyrint stond.

Bij het verlaten van het labyrint groette ik de hoeder met een Namasté. Ik kreeg een schrijfplank mee om mijn ervaringen neer te pennen maar ik kreeg geen letter op papier. De ervaringen had ik opgeslagen in mijn hart. Nu deel ik ze graag met jou!

Namasté!

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 11 november 2016

Bron afbeelding en foto: Vorming+ MZW