Dag van de Stilte – 04

In het eerste luik van mijn ervaringen tijdens de Dag van de Stilte kon je een logje lezen over het begeleiden van de dauwtrip en van Schrijvend naar Kunst kijken en over eye gazing.

Het tweede luik gaat over mijn ervaringen als deelnemer en dat startte op de middag met een heerlijke lunch uit de foodtruck van Ooogst. Wat op hun website staat doen ze alle eer aan: “OOOGST houdt van lekker eten, reizen en de gesprekken die hierrond ontstaan. Rond de tafel en in de wachtrij. Vanuit een caravan ‘style bohémien’ combineert OOOGST een avontuurlijke kookstijl met smaakvolle, lokale ingrediënten.”

Ik kon in de tuin onder de tent aanschuiven bij een andere stilte-zoeker en bij Ann Cornilly, een maatje waarmee ik na lange tijd weer wat kon bijpraten.

Op weg naar de bar voor een kop koffie kruiste ik een stiltecaravan, Filip Loobuyck op kop. Hij droeg een sandwichbord waarop stond dat de wandeling om 1u30 was gestart maar dat iedereen onderweg kon aansluiten. De koffie kon wachten. Ik sloot mij aan, want ik wilde dit al zo héél lang eens doen: meditatief stappen buiten een meditatieruimte, opgenomen in een lint van mede-stappers, de ogen gericht op de grond.

We stapten door het gras, tussen de tafeltjes onder de witte tent door, langs het kampvuur in aanbouw, de trappen op, voorbij de refter door de kloostergang, opnieuw trappen op, voorbij de slaapcellen van intimate silence, de trappen af, tot aan het onthaal.
Dit alles gebeurde met een heel langzame tred. Stap voor stap ontrolden mijn voeten zich. Ik zette ze één voor één zacht neer, alsof ze de aarde kusten. Heel mijn lijf werd zacht  gewiegd. Het leek of dit ook achter en voor mij het geval was. Waren mijn ogen naar de grond gericht, ze vonden op de vlakke stukken een anker in een paar ontzettend grote rood geschoeide mannenvoeten. Voelde ik mij sterk verbonden met mezelf, ik voelde mij ook verbonden met wie achter en voor mij liep, alsof het hele lint in een zelfde wiegende beweging als kabbelend water zijn weg vervolgde.

Al was ik onderweg alle besef van tijd verloren, de trekker van de stiltecaravan zorgde er voor dat we na een half uur terug waren op het vertrekpunt. Ik had nog een zee van tijd om in de zonovergoten tuin mijn kop koffie te drinken, waar ik werd aangesproken door een vrouw die in de voormiddag had deelgenomen aan Schrijvend naar kunst kijken.  Ik luisterde naar haar ervaring tijdens de schrijfsessie gekoppeld aan haar ervaringen bij een recent familiedrama. Waren de woorden en zinnen veelzeggend, de stiltemomenten maakten haar verhaal aangrijpend.  Diep onder de indruk maakte ik kennis met een andere gedaante van stilte.

We namen naast de kampvuurplek afscheid en ik begaf mij richting kapel waar ik het labyrint wilde lopen.  Maar daarover meer in een volgend bericht.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 1 november 2016

Bron foto: Vorming+ MZW