In een vorig bericht beloofde ik om mijn ervaringen op de Dag van de Stilte te Heule op deze blog te delen, opgedeeld in luikjes. Uit het eerste luik – dat van de vrijwilliger – deelde ik reeds mijn ervaringen bij de dauwtrip. In dit bericht het vervolg.
Om 8u30 werden we in de refter van Fatima hartelijk verwelkomd voor een gevarieerd ontbijt: aan de ene zijde de lekkere versie, aan de andere zijde een gezonde versie, maar daarom niet minder lekker.
Ik nam zonder nadenken plaats aan het hoofd van de middelste tafel en had daardoor zicht op het volledige refter gebeuren. Het kiezen van dié plek gebeurde louter vanuit praktisch oogpunt; naast die stoel was er immers ruimte voor mijn rugzak, jas en stoeltje. Toen ik mij goed en wel had geïnstalleerd werden een herinnering wakker aan de refters van abdijen waar ik de voorbije jaren om diverse redenen de stilte had opgezocht. Ook het beeld van moeder overste kwam voor mijn geest, wat mij aan mijn vroegere werkplek herinnerde. Deze herinneringen losten zich echter als ochtendnevel op door de warme gesprekken met mijn tafelgenoten.
Na het ontbijt trok ik met een zak vol boeken en schrijfmappen richting recreatiezaal waar ik de workshop Schrijvend naar Kunst mocht begeleiden. Een pluim voor de puike organisatie. Zoals afgesproken had Vormingplus voor stoelen, een pak papier, stylo’s én tien schrijfmappen gezorgd. Een kwartier voor aanvang werd een beeldhouwwerk van Els Vermandere netjes op een sokkel in het midden van de zaal geplaatst door een uit de kluiten gewassen medewerker. Door een speling van invallend zonlicht vertoonde het beeld letterlijk een licht- en een schaduwzijde.
Twee deelnemers staken spontaan de handen uit de mouwen om stoelen klaar te zetten, aanvankelijk in een halve maan voor het beeld, later in een cirkel rond het beeld, want er sijpelden meer deelnemers binnen dan er stoelen voorhanden waren. Een aantal onder hen namen op het tapijt plaats.
Omdat de workshop slechts vijfenveertig minuten mocht duren had ik het programma opgevat als een mini-workshop. Ik vond het echter wél belangrijk om àlle twintig deelnemers de kans te geven om iets in de groep te delen.
Een kunstwerk behoort tot twee werelden: de werkelijke en die van de verbeelding.
Een kunstenaar werkt zoekend, tastend om zichtbaar te maken wat misschien al aanwezig is en alleen maar wacht op een lichtval om dat wat in de schaduw aanwezig is te laten zien.
Door zich vandaag voor dit kunstwerk open te stellen kon de schaduw van binnen uit zichtbaar worden voor de deelnemers en dit vanuit de diepte van hun persoonlijke leven. In plaats van toeschouwer werden ze als het ware eigenaar van het beeld.
Ik volgde een ingeving om te delen. In een tijdspanne van tien minuten hadden negentien volwassenen en één kind zowel een kernwoord als een titel voor het beeld gedeeld, gebaseerd op hun ervaringen tijdens de workshop.
Dit delen vanuit hun innerlijke ontroerde niet alleen mij maar ook heel wat deelnemers.
Ik deed ondertussen een oproep om wat gedeeld werd ook te kunnen verzamelen.
Namasté, lieve mensen. Tot een volgende schrijfworkshop!
Van harte Viviane Van Pottelberghe – 31 oktober 2016
Bron foto’s:
– affiche: Vorming+ MZW
– refter: Wouter Missiaen
– beeldhouwwerk van Els Vermandere: vivapo
viviane's Blog 
Helga ging als eerste deelnemer in op mijn vraag, waarvoor van harte dank.
Zij gaf het beeld als titel: De kus. Uit haar ‘dagboek van de kunstenaar’ deelde zij het woord: Tederheid.
Verzoening in tederheid.
Dit is de titel die Sylvia tijdens ‘Mijmeren op papier’ gaf aan het kunstwerk van Els Vermandere.
Van harte dank!