Vandaag ging ik op stap met mijn echtgenoot om te genieten van het prachtig kleurenpallet dat de Brugse vesten ons bieden. Een gevoel van gelukzaligheid vergezelde mij. Dit kàn te maken hebben met mijn dankbaarheid voor het vele groen dat wij in Brugge binnen handbereik hebben. Het kàn ook nog een voorzetting zijn van mijn gevoel van geluk en innerlijke stilte tijdens de Dag van de Stilte, gisteren georganiseerd door Vormingplus MZWV te Heule. Een dag om U tegen te zeggen, vol boeiende activiteiten en ontmoetingen, maar ook van innerlijke stilte.
Ik geef toe aan mijn neiging om mijn ervaringen te delen op deze blog, zowel deze als vrijwilliger in de voormiddag als deze als deelnemer vanaf de middag, en dan zelfs nog eens opgedeeld in stukjes. Wie het programma van de Dag van de Stilte heeft doorgenomen zal begrijpen waarom.
Voor mij begon De Dag van de Stilte reeds op zaterdagvoormiddag toen ik samen met mijn echtgenoot richting Heule reed om het traject van de dauwtrip te voet af te leggen.
Vooraf op verkenning gaan is voor mij heel belangrijk, ook nu. Al maak ik tijdens het begeleiden van activiteiten in de natuur altijd gebruik van wat zich ter plekke aandient, op de hoogte zijn van een vast gegeven – in dit geval een drukke spoorlijn boven de Leie – heeft invloed op het programma.
Zondag. Ook al kreeg ik een uur extra slaap bij de start van het winteruur, ik was toch vroeg uit de veren. Voor mijn vertrek een kort telefonisch contact met Guido, die voor mij een plaatsje vrij hield in zijn auto, naast de broodjes, boterkoeken en overige catering. De Dag van de Stilte begon echter niet in stilte want ik taterde de ganse rit honderduit, een manier om met mijn nachtblindheid om te gaan. Dat ik in mijn chauffeur een geïnteresseerde luisteraar meende te herkennen was mooi meegenomen (of een gemakkelijk excuus?).
Om zeven uur waren wij ter plekke en kort daarna mocht ik reeds de eerste deelnemers aan de dauwtrip verwelkomen. Ik had geen idee hoeveel het er zouden worden. Pas toen we buiten verzamelden kon ik poolshoogte nemen van de grootte van de groep.
Ik geef toe … ik heb het aantal deelnemers pas durven tellen toen ik achteraf de foto’s heb bekeken en vastgesteld dat ik liefst vier kiekjes nodig had en dan nog vielen er enkele deelnemers buiten beeld.
Om 7:30 nam ik een lange sliert van 43 volwassenen mee op sleeptouw richting de Leie, met aandacht voor het verkeer en vooral voor de fietsers met wie wij het jaagpad langs de Leie zouden delen.
De aandacht lag op stilte maar ook op zien en horen, zonder oordeel. De tijd die ons hiervoor toegemeten werd langs de Leie was voor de meesten veel te kort. Het was echter de bedoeling van Vormingplus om de deelnemers te laten proeven van wandelen in stilte bij ochtendgloren, in het gezelschap van anderen. Uit ervaring weet ik dat het niet evident is om bij jezelf te blijven wanneer je een reiger in het vizier krijgt of vol bewondering getuige bent van spinrag dat schittert in het ochtendlicht. Op een breder stuk van het jaagpad hielden we halt om samen met de natuur de energie van de pasgeboren dag in te ademen. Bomen en struiken weerspiegelden zich in het water waarop silhouetten van watervogels dansten. De ochtendnevel onttrok zich geruisloos aan het Leiewater. De natuur werd nu pas écht wakker. Haar bewoners lieten de wandelaars op hun terugweg genieten van fluit- en andere concerten.
U vraagt zich misschien af hoe we met de vaste waarde – de spoorlijn – omgingen. Geïnspireerd door Thich Nhat Hanh nodig ik de deelnemers aan wandelen in stilte altijd uit om halt te houden wanneer klokken de tijd klepelen. In Brugge – met Belfort en veel andere klokken – is dat om het kwartier. Langs de Leie maakten wij echter gebruik van het voorbijrazen van goederen- en andere treinen om – samen – halt te houden en – samen – vanuit een nieuwsgierige houding te luisteren naar het ultieme moment waarop het geluid overging in stilte.
Toen we de Leie vriendelijk de rug toe keerden was ik benieuwd of de deelnemers zouden ingaan op mijn uitnodiging om de stilte te bewaren op de terugweg. Het verkeer was ondertussen ook wakker geworden en onze maag begon te knorren. De deelnemers bleven echter contact houden met hun innerlijke stilte tot we Fatima bereikten.
Namasté, lieve mensen. Tot een volgende dauwtrip.
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 31 oktober 2016
viviane's Blog 
4 gedachten over “Dag van de Stilte – 01”
Reacties zijn gesloten.