dans het leven…

Ik kreeg vandaag een brief in mijn digitale brievenbus met de indringende vraag Ga jij nog dansend door het leven?

Om een aantal redenen voelde ik mij aangesproken en liet ik mij raken door dit bericht.

Vorige zaterdag heb ik voor het eerst in lange tijd weer gedanst, weliswaar op een huwelijksfeest maar vooral om het plezier en de energie van het dansen weer ten volle te ervaren; ik ontdekte dat ik mij ten onrechte nog steeds verschuil achter mijn angst dat mijn linker knie het zal begeven; mijn knie (ondertussen mijn beste vriend die mij waarschuwt als ik over mijn grenzen ga) begaf het echter niét…

Gisteren gunde ik mezelf tijd en ruimte om te lezen in de tuin tot het onweder de kop op stak; ik koos lukraak voor één van de boeken die reeds maanden op het stapeltje to read liggen; ik ontdekte dat ik mij ten onrechte nog steeds verschuil achter het excuus: tijdnood; tijd mààk je en ik maakte zelfs héél véél tijd, want ik ging met dit boek naar bed om mij te onttrekken aan het voetbalgedoe…

Vandaag las ik nog even verder in het boek dat mij gisteren ritmisch wakker schudde … Dans het leven (een helende reis voor de ongetemde ziel) van Gabrielle Roth. Zij geeft in haar boek op enthousiasmerende wijze aan hoe wij ons leven tot kunst kunnen verheffen en in onszelf de danser, zanger, poëet, acteur en healer kunnen ontdekken en ontplooien. Zij prikkelt ons, zet ons aan meer en meer in extase te leven en leert ons los te breken uit passiviteit en imitatie (*). Ik nam mij voor  om de twee CD’s met de vijf ritmes – die onderaan het stapeltje to listen liggen – weer boven te halen en naast tijd om te schrijven ook tijd om te dansen in mijn agenda vast te pinnen.

Ik VERHEUG mij op dit vooruitzicht!

Wat een synchroniciteit met de inhoud van de brief van Lieke Meertens die ik hier integraal deel.

Lieve Viviane,

Onlangs was ik bij een lunchconcert in het Utrechtse stadhuis. Studenten van het conservatorium geven daar regelmatig een kort optreden. Dit keer was er een jonge pianist. Tussendoor vertelde hij korte verhalen over de liedjes die hij speelde.

Zo had hij een halfjaar stage gelopen in een asielzoekerscentrum. Daar bood hij de vluchtelingen een podium om hun muziek te delen. Mensen kunnen zich met muziek verwarmen aan de klanken van hun thuisland.
“In Nederland hebben we vaak een grote hoeveel drank en drugs nodig voordat we gaan dansen,” zei de pianist.
“In het asielzoekerscentrum hebben ze maar één lied nodig.”

En dat lied speelde hij voor ons.
Een lied dat ie-de-reen in Syrië blijkt te kennen.
En in het asielzoekerscentrum werd daar volop op gedanst.
Mensen die geen eigen huis meer hebben.
Geen geld.
Soms geen familie meer.
Geen werk.
Praktisch alles is van ze afgepakt.
Behalve het vermogen om in het nu aanwezig te zijn.
Om in het nu te dansen op een lied dat ze kennen.
Dat raakt me.
Ook terwijl ik dit schrijf, staan er tranen in mijn ogen.
Misschien omdat het zo’n heftige spiegel is.
Het is soms zo makkelijk om jezelf te verliezen in zorgen.
In angsten over de toekomst.
Wat als dit gebeurt… Wat als dat gebeurt.
Dit soort verhalen schudden me weer wakker.
Wat als we gewoon eens gaan dansen?
Zonder te wachten op een feestje.
Zonder drank of drugs.
Zonder dat je leven perfect is.
Zonder aanleiding.
Laten we dansen op het leven.

Veel liefs,
Lieke

Ja Lieke, ik ga dansen op het leven!

vandaag
dans ik
 het leven en
geef emoties de vrije
loop
#175/366-©vivapo

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 23 juni 2016

(*) staat te lezen op de achterkant van het boek

Bron:
encaustic: vivapo
foto 1: Marcus Ghyoot
foto 2: vzw Lachacademie (2011)