Liep ik gisteren tegen grenzen op in mijn eigen huis, deze namiddag ging ik écht op pad om te kijken waar ik tegen grenzen op zou lopen. Ik hoefde daarvoor niet eens ver te fietsen. In een straal van een paar kilometers rond mijn woning zag ik
dit fietsbord dat ik nog nooit eerder had opgemerkt, ter hoogte van het WZC Van Zuylen.
Ik nam het fietspad richting het Zuidervaartje en net voor de sportvelden nam ik het pad naar links, waar ik tegen deze grens op liep en
onverrichterzake terug keerde om dan maar het pad naar rechts te nemen, richting hondenloopweide waar ik het al eerder over had.
Ik maakte opnieuw rechtsomkeer en vervolgde dan maar mijn pad richting de sportvelden. Daar gaf ik mijn ogen de kost want er zijn tal van nieuwe sportterreinen bijgekomen én afgesloten voor ongenode bezoekers.
Langs de sportterreinen reed ik de Polderstraat in. Ik hield even halt om deze foto te nemen. Ik werd daarbij oplettend in het oog gehouden door iemand van de thuisverpleging die het fijne wilde weten van mijn nieuwsgierigheid. Ik hoop dat ze mij niet voor een inbreker aanziet die voorafgaandelijk enkele foto’s komt nemen van deze PRIVATE WEG.
Aan het rondpunt in de Polderstraat negeerde ik twee oranje verkeersborden en vervolgde mijn weg op het fietspad tussen twee bomenrijen in.
Het was de bedoeling dat ik op het eind van dat pad rechtsaf zou slaan, richting Rooigem. Dat was echter zonder de waard – staat van het wegdek – gerekend. Ik keerde mijn kar (n.v.d.r. een Brugs gezegde) en reed tegen de wind in opnieuw naar het kruispunt met de oranje verkeersborden
om toch één van de omleidingen te volgen en via de Aardenburgse weg Rooigem te bereiken.
Rooigem is één van mijn favoriete fietsbestemmingen. Niet omdat de oprijlaan afgezoomd is met grote stapstenen (als begrenzing voor auto’s) maar omwille van de de altijd bloeiende bloemen. Voor een paar weken was het gras doorspekt met witte en gele narcissen, vandaag voerde blauw-paars de boventoon.
Op de oprijlaan van Rooigem liep ik nog tegen enkele grenzen op:
Alle materialen zijn trouwens goed om grenzen af te bakenen.
Ik fietste terug huiswaarts langs het kerkhof
en op dit pad dat mij – fietser – gunstig gezind was.
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 29 april 2016.
foto’s: vivapo
viviane's Blog 
Je maakt een sprookje van je omgeving Viviane! Alsof ik er bij ben.
wat een leuk commentaar Chantal; dank!
Leuk gedaan, grensverleggend zo’n schrijfopdracht!
In Brugge botst men vaak op veel grenzen. Ik reed er al vaak verloren. Tegenwoordig is het nog erger met de vele werken en omleidingen…
Grenzen zijn er overal en jij hebt er heel wat ontdekt.