Vorige week wandelden wij voor de maandelijkse stille wandeling op het Prikkelpad van Hoeve Hangerijn. Samen met mij namen drie dames en zes leerlingen (17-jarigen) en hun lerares deel. Zij volgen een opleiding in de zorgsector. Deze natuurbeleving kadert in het kennis maken met de vrijetijdsbesteding van … senioren.
Voor de deelnemers die de reeks stiltewandelingen volgen in het kader van een jaartraject boomoliën werd het een oefening met de kwaliteit van Meidoorn – je centeren – zonder dat ze bewust met de meidoorn zelf in contact kwamen.
De jongeren vroegen – en kregen – alle aandacht. Traag en bewust stappen én stilte bewaren waren de moeilijkste oefeningen voor hen. Het allermoeilijkste echter: bewust worden van wat ze voelen. Maar het mag gezegd: het verliep vlotter dan ik had vermoed. Het kwam er op aan om op het juiste moment de teugels te vieren of strak te houden, een evenwichtsoefening voor mij als begeleider. Ondertussen heb ik ontdekt dat de uitnodiging om al stappend te luisteren naar geluid dichtbij en veraf … stilte in de groep bracht, meer bepaald bij de jongeren zelf.
Op het prikkelpad kregen ze een aantal vragen om hun zintuigen in te zetten en zo meer bewust te worden. Waar ze bewust van werden noteerden ze en deelden ze soms onder elkaar of … met mij. Juweeltjes waren het. Hun antwoorden namen ze echter mee naar school omdat ze daar in klasverband nog mee aan de slag gaan.
Vooraf hadden ze in klasverband aandacht gegeven aan de ‘kosten’ voor deelname aan zo’n activiteit. Ik had hen immers uitgenodigd om na te denken over het principe van ‘vrije bijdrage’ en ‘achteraf waarderen’ en mij hierover hun mening te bezorgen. Dat deden ze ook en voor mij was dit voldoende als ‘vrije bijdrage’. Tot mijn verrassing bedachten zij mij voor de start met nog een vorm van waardering: een bord mét pannenkoeken, cakes, een klasfoto, zaadjes in een eigenhandig versierd bokaaltje én een envelopje met geld en een kaartje. Dat laatste strookte met één van de schriftelijke reacties.
Er was een deelrondje voorzien maar de jongeren vertrokken wat vroeger dan voorzien om tijdig hun bus te halen. Na hun vertrek deelden de dames vrijuit hun evaluatie. Wat ik meeneem: zij ervaarden deze wandeling als minder diepgaand dan de vorige omwille van mijn (en hun!) aandacht voor de jongeren. Pas na afloop werd het duidelijk: het werd voor hen een oefening-voor-gevorderden, werken met de kwaliteit van Meidoorn – je centeren – zonder dat ze bewust met de meidoorn zelf in contact kwamen.
Als toemaatje kregen ze een voorsmaakje van de manier waarop ik vanaf september de stiltewandelingen wil begeleiden: schrijfopdrachten koppelen aan stille wandelingen (bij Nieuwe Maan). Gezien de deelnemers aan deze wandeling ook ook vaste klant zijn van het Schrijfnest werden zij uitgenodigd om hun ervaringen neer te pennen in één of meerdere schrijfopdrachten waarmee ze reeds geoefend hebben én … in een pantoum. Te gelegener tijd publiceer ik hun schrijfsels op deze pagina van de blog natuurbeleving. Ik verwijs echter ook graag naar een prachtig beeldverslag op de blog van één van de deelnemers (die mij ook onderstaande foto’s bezorgde).
Tijdens het kiezen van deze foto’s en het schrijven van dit bericht, voel ik ontroering en dankbaarheid. Ik word mij bewust hoe de natuur mensen er in slaagt om te ‘verbinden’. Ik zie verbinding tussen mens en natuur in het algemeen, tussen de deelnemers en mezelf als begeleider, tussen drie generaties mensen (de jongste 17 de oudste meer dan 71 jaar). In het elfjes- overzicht van vorige week kan je hierover reeds een aantal elfjes vinden.
Ik voeg er vandaag graag dit elfje aan toe.
Ik voeg er vandaag graag dit elfje aan toe.
de
energie van
de natuur verbindt
junioren en senioren in
STILTE#116/366-©vivapo
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 25 april 2016
(bron foto’s)
viviane's Blog 
Mooi initiatief!
Dank Anna.
Samenbrengen van mensen van verschillende;leeftijden is altijd positief omdat je ervaart dat het nooit het zelfde is als met een vaste groep.Ieder steekt wel wat op door reacties van anderen.Alvast als je er voor open staat.
Inderdaad, dat maakte het net zo boeiend. En dan te bedenken dat de vaste klanten zich aanvankelijk enigszins benadeeld voelden door de aandacht die ik – maar ook zij zelf – aan de jongeren hadden gegeven. De senioren waren even nieuwsgierig naar de junioren als omgekeerd.
Jaja, we werden uit onze comfortzone gehaald! Maar dat prikkelt net onze fantasie en verruimt ons bewustzijn!
Ik ben blij dat je het op die manier bekijkt Annemie, maar dat bewijst ondertussen jouw eerste pantoum!
Heel mooi verslag Viviane,
ik geniet telkens van de wandeling, maar herbeleef telkens weer de gevoelens en emoties van het moment zelf.
Dubbel geluk heet dat dan.
Super.
ik durf het zelfs ‘meervoudig geluk’ noemen Nicole: het beleven zelf, de beleving tijdens het schrijven van een bericht voor jouw blog, het lezen van een bericht op mijn blog, het schrijven van je eerste pantoum, het lezen van de pantoums van de anderen, …
Prachtig Viviane; het samenbrengen van jongeren met ouderen is ook iets waar ik veel mee bezig ben beroepsmatig. Sowieso vind ik die natuurwandelingen interessant. Ik zou best eens willen meewandelen.
Dank voor jouw feed-back Bea. Als jij beroepshalve bezig bent met het samenbrengen van jongeren met ouderen … een boeiende maar niet zo’n gemakkelijke job denk ik dan. Creativiteit heb je dan zeker nodig én geduld!