de wind houdt schoonmaak

Heeft de wind bij jou ook al schoonmaak gehouden, vanbinnen of vanbuiten? Want brengt de lente jou aan frisse nieuwe dingen, ideeën, plannen, vooruitzichten? 

Dit staat als laatste zin te lezen op het bericht Februari Maan Collage van Vanessa Matthyssen (Zinderen). Spontaan gaf ik een reactie: de vraag waarmee je dit bericht afsluit verdient een sprinter in mijn dagboek. De collage waarvan sprake is één van Vanessa’s creatieve doelen: maandelijks een collage maken bij volle maan. Waarom ze dat bij volle maan doet – een voor mij heel handige tip – kan je lezen in haar bericht Januari Maan Collage.

Het lijkt er misschien op dat ik nu promotie aan het voeren ben voor de blog van Zinderen (blog voor verstillen en zinzoekers). Ik steek niet onder stoelen of banken dat Vanessa één van die bloggers is die ik actief volg, niet in het minst omdat zij mij inspireert, uitnodigt en aanmoedigt om te schrijven en soms zelfs een ietsje meer.

Ik maakte dinsdagavond een collage vanuit een nieuwsgierige houding, want zonder enig thema of doel.  Gewoon open staan voor afbeeldingen en teksten die mij raken in een aantal tijdschriften van Happinez jaargang 2013 (recentere jaargangen bewaar ik nog wat … voor later… een oud patroon én een valkuil, maar daarover verder meer). Over de boodschappen die mijn volle maan collage mij heeft gebracht wil ik het later hebben. Vandaag beperk ik mij tot de vraag van Vanessa die je bovenaan dit bericht vindt. Ik startte dus met het schrijven van een sprinter(*). De oogst van zo’n sprinter is voor mij dikwijls verrassend, soms ook recht-voor-de-raap maar nooit vrijblijvend.

De rode draad door mijn sprinter is OPRUIMEN (een eerste link met mijn collage trouwens), zowel van tastbare als niet-tastbare dingen. Weerstand groeit, en mijn valkuil staat open.  Ik kan zo moeilijk tastbare dingen weggooien.  Een houding die ik met de paplepel heb meegekregen van mijn mama en haar mama (**). Bewaren voor het geval er iemand (een oud verhaal uit mijn 20 jarige carrière als vrijwilliger bij alle geledingen van KAV) of ik zelf nog iets kan gebruiken (een recenter en een hedendaags verhaal) van wat ik als een eekhoorn had verzameld. Dat is ook de reden waarom een collage maken met materiaal uit recente jaargangen van Happinez voor mij een brug te ver is, laat staan dat ik ze zou opruimen. Mijn sprinter laat echter een andere klok horen: alles wat ik nodig heb is steeds voorhanden. Wanneer mijn onderbewuste het woord neemt (wat in mijn sprinters het geval is) dan lees ik meer vertrouwen dan wanneer mijn verstand aan het woord is. Nu nog tijd vrij maken om de handen uit de mouwen steken!

Er loopt ook nog een rode draad naar niet-tastbare dingen. Deze draad is dan weer gesplitst in nog eens drie andere draadjes: eentje naar het vrijwilligerswerk, ééntje naar vivapo-activiteiten en ééntje naar ontspanning en/of spirituele voeding. Ik wil daar niet met de grove borstel doorgaan maar met een leidraad als zacht penseel: waar word ik gelukkig van én kan ik ook mijn grenzen bewaken?

Als ik het vrijwilligerswerk onder de loupe neem dan ervaar ik nu een zeker evenwicht, al is het soms dansen op een slappe koord.  Ik weet dat er nog dikwijls een valkuil open ligt – uitnodiging om mede-oprichter te worden van een vzw bijvoorbeeld – maar dat deksel heb ik recent weer zacht dicht laten vallen.  Bij mijn betrokkenheid bij de werking van Let’s Co & Co staat er een oranje knipperlicht, want daar durf ik het zebrapad oversteken met mijn ogen dicht.  Bij het kunstatelier Ardéfoo en bij de Apple Senioren Brugge staat het licht op groen maar ik zie een uitnodiging om eigen accenten te leggen (wat dat ook moge betekenen!).

Mijn sprinter gaf niet aan wat ik bij de vivapo-activiteiten kon opruimen maar er kwam wel een groot vraagteken bij de invulling van activiteiten op uitnodiging van derden; blijkbaar mag er hier een nieuwe wind waaien. Een blik op mijn collage verzekert mij dat zich daar een aantal antwoorden aandienen – maar dat is voor morgen.

Bij het draadje ontspanning en/of spirituele voeding las ik: alles wat je aandacht geeft groeit (een zin die ook op mijn februari collage prijkt).  Er gaat een lichtje branden. Als ik dàt geloof – en dat doe ik – dan geldt dat zowel voor negatief als positief getinte gedachten en gevoelens.  En het wordt mij plots duidelijk waarom stembevrijder Jan Kortie op mijn februari collage staat. Hier mag ik dus wél eens met de grove borstel door mijn weerstand gaan om te vermijden dat die groeit.

Het was gisteren – woensdag – een prachtige lente-dag, koud maar één met heel veel licht en een zachte bries.  Mijn man en ik hebben van die omstandigheden gebruik gemaakt om in ons huurtuintje te snoeien, het snoeisel op te ruimen en het kruid te wieden. Wat een ruimte hebben wij gecreëerd bij dit opruimen van tastbare dingen . Nu kan er heel wat ontkiemen.

Is een sprinter schrijven voor mij meestal een ochtendritueel, gisterenavond schreef ik mijn sprinter net voor ik naar bed ging. Blijkbaar heb ik niet-tastbare dingen opgeruimd en ruimte gecreëerd, want een nachtelijke pauze van zeven uur was voldoende om wat ondergronds was te laten ontkiemen. Toen ik vanmorgen in de badkamer mezelf in de spiegel begroette kreeg ik plots een ingeving.  Ik haastte mij naar de hobbykamer om er papier en schrijfgerief te halen en pende onmiddellijk die nieuwe ideeën neer.

Volgende week maandag word ik verwacht bij de Projectcoördinator van Pop-up Xpert waar ik een spiksplinternieuw programma zal voorstellen voor een activiteit op 26 augustus 2016.  Het draaiboek heb ik reeds op een half-A4tje neergekrabbeld en zal ik morgen verder uitwerken. Het programma zoals aanvankelijk werd voorzien lijkt mij nu te zeer op eenrichtingsverkeer.  Het nieuw programma dat vanmorgen kwam binnen gewaaid, is interactief en kan voor een grotere bekendheid van Pop-up Xpert zorgen. Het zou voor een groot gedeelte in open lucht gebeuren – lachyoga in een park – én ik kan binnen mijn workshops (schrijfnest en lachyoga) mensen warm maken voor dit initiatief, omdat het ook voor hen interessant kan zijn.  Een win-win situatie want door het creëren van een nieuw project voor Pop-up Expert kom ik tegemoet aan vragen van derden met een nieuw project in vivapo’s aanbod. De opdrachten voor initiaties lachyoga kan ik op die manier verder blijven doorgeven aan collega’s lachanimator. Er waait dus een nieuwe wind door de rode draad naar mijn vivapo-activiteiten.

Vanmorgen deelde ik de affiche van een tentoonstelling van het Kunstatelier Ardéfoo.  Ook nu weer kreeg ik een idee.  Waarom zou ik het nuttige niet aan het aangename paren.  Ik ben daar drie voormiddagen (4, 7 en 14 april) als vrijwilliger van dienst voor het onthaal van bezoekers.  In mijn vrije tijd wil ik er mijn dagelijkse elfjes schrijven voor het project #366 elfjes in 2016. Als ik nu andere elfjes-schrijvers en deelnemers aan vivapo’s schrijfnest uitnodig om de tentoonstelling te bezoeken én een elfje te breien aan mijn elfje dan … Hoe meer bezoekers hoe meer vreugd voor de organisatoren en kunstenaars enerzijds en voor de elfjes-schrijvers en mezelf anderzijds. Er waait dus ook een nieuwe wind door de rode draad naar mijn vrijwilligerswerk.

Een nieuwe wind door mijn ontspanning en/of spirituele voeding is er nog niet.  Maar ik voel en vertrouw … de lente komt.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe

(*) een sprinter schrijven is ononderbroken schrijven gedurende een bepaalde tijd, in mijn geval tien minuten

(**) een geheugensteuntje voor mij: herinneringen aan het waspoeder, de dweilen en tafelkleedjes van mijn grootmoeder, een onderwerp voor een nieuw verhaal?

(bron afbeelding 1)
(afbeelding 2: vivapo)
(bron afbeelding 3)
(bron afbeelding 4)
(bron afbeelding 5)
(bron afdelingen 6 en 7)
(bron afbeelding 8)