wandelen in stilte

Het is sinds vorige zomer – meer bepaald 23 juli 2015 – geleden dat ik nog een wandeling in stilte had begeleid. Dat was dan nog op uitnodiging van een vriend in de Botanieken Hof te Brugge. Het was ooit anders.  Toen ik voor een paar dagen grasduinde in de archieven van mijn oude website ontdekte ik dat ik tussen 2011 en 2012 maandelijks stiltewandelingen heb begeleid voor kinderen (als kinderen naar stilte luisteren) en voor volwassenen. In april 2015 zelfs wekelijks in het kader van #30 dagen stilte.

Vandaag stond er een stiltewandeling op mijn programma met als ondertitel met bewuste aandacht bomen en jezelf ontmoeten. Ik nodigde de deelnemers uit om twee van hun zintuigen extra aandacht te geven: luisteren en kijken. De weersomstandigheden deden hun duit in het zakje. Het vroor dat het kraakte en de zon zette haar beste beentje voor.

We stapten door bevroren plassen, luisterden naar de klank van het gekraak én naar het moment dat het krakend geluid ophield. We luisterden naar elkaars gezoem, naar de vibratie van het zoemen in ons lijf en naar de stilte toen het zoemen ophield. We luisterden naar alle geluiden die bij een bos horen maar ook naar de geluiden op de nabijgelegen autoweg.  We werden ons bewust hoe dit laatste minder storend is wanneer we luisteren vanuit een nieuwsgierige houding.

We maakten oogcontact met diverse groeiwijzen van bomen en stelden vast dat scheefgroeien en gesplitst groeien ook groeien is.  Met bewuste aandacht doorheen de ruimtes tussen bomen kijken leerde ons dat we verder kunnen kijken dan onze neus lang is.

Als we onze zintuigen open houden dan zijn we ontvankelijk voor de boodschappen die de natuur ons aanreikt. De deelnemers konden dit ervaren toen ze kennis maakten met de kaarten van het levenskunstspel van Anky Floris.

De antwoorden op de vragen van de kaart VERSTILLING waren – door de ervaringen tijdens de stiltewandeling – een fluitje van een cent voor één van de deelnemers.  De natuur bracht de houder van de kaart VERZOENEN tot acceptatie. De lage stand van de zon zorgde voor een lange schaduw van de houder van de kaart BESCHERMENGEL; zij werd zich bewust dat haar beschermengel groot én dicht bij haar was. Zelf gebruikte ik de tekst op mijn kaart – heb vertrouwen in jezelf / ik heb vertrouwen in mezelf – als mantra.  De tekening op mijn kaart zag ik dan weer weerspiegeld in een bevroren plas.

Trouwens, wat dat zelfvertrouwen betreft mocht ik vandaag toch weer een staaltje van synchroniciteit ervaren.  Toen wij net met de wandeling waren gestart kwam een man vriendelijk informeren of wij nog op een vriendin wachtten.  Hij had enkele minuten eerder op een parking een jonge vrouw ontmoet die de afgesproken startplaats maar niet kon vinden en terug weggereden was.  Mijn reactie leek vreemd maar ik hoorde mezelf antwoorden “als zij ons moet vinden dan zal zij ons vinden; wij zetten onze wandeling verder” en “mocht u haar onderweg nog ontmoeten, wilt u haar dan meedelen dat wij de groene wandeling volgen mijnheer? Van harte dank en een fijne dag verder“. En mijnheer zette zijn wandeling rustig verder en wij ook. Misschien was hij verwonderd toen hij haar opnieuw ontmoette – God weet waar – maar bood haar toch aan om in haar wagen te stappen en mee te rijden tot aan de juiste parkeerplaats én haar het vertrekpunt van onze wandeling aan te duiden. Een engel op haar en ons pad!

Als begeleider van zo’n stiltewandeling is het inschatten van de tijd meestal het enige probleem.  De deelnemers die momenteel een individueel jaartraject boomoliën volgen konden een oefening bij de palm (buxus) verwachten.  Ik wist waar ik die kon vinden – aan het kasteel – maar ik wist niet of ik de locatie tijdig zou bereiken. “Als je er moét geraken dan zal je er geraken” werd mij ingefluisterd toen ZELFVERTROUWEN (zie hoger) in mijn kaarten viel. Op dat moment zag ik een kortere weg naar onze bestemming!

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 17 februari 2016

(bron foto’s: vivapo)