menige harten verenigen zich

365 dagen verwondering – DAG 319

Ik werd vanmorgen verwacht in Ateljee ont-moet-ing voor een initiatie Aboriginal dot art painting.  Ik werd er letterlijk en figuurlijk warm onthaald en ontmoette er enkele bekende en nog niet bekende mensen.

Intuïtief zette ik mij op een plek waar ik nog even kon bekomen van mijn geraaktheid nadat ik op weg naar de Kust in mijn auto een deel van een interview met Luk Perceval had gehoord.

“ik ben vrijdagnacht tijdens de gebeurtenissen in Parijs vertrokken met de nachttrein van uit Berlijn. Ik zat op een trein met vluchtelingen en dat was hallucinant. Ik heb een zeer choquerende reis achter de rug. Heftig”
“De trein kwam tot stilstand en mensen werden uit gesorteerd, uit elkaar gehaald. Het was een nachtmerrie.”
Luk Perceval was onderweg naar de begrafenis van Dora van der Groen. Door de paniek en de chaos op de trein werd het een rit van 24 uur. Dat vertelde hij in Bar du matin.
“Het is ongelofelijk dat ik uitgerekend op de nacht dat ik onderweg ben naar haar begrafenis midden in de crisis in de wereld terecht kom en niet over de grens raak en daardoor mijn afscheid aan haar mis”.
“We vertoeven midden in een derde wereldoorlog, het is eigenlijk een conflict tussen Rusland en Amerika”
“ik heb me heel boos gemaakt tijdens de treinreis, niet omdat ik de begrafenis miste, maar ook omdat dit het resultaat is van politici die geloven dat met nog meer bommen te gooien en de hekken nog hoger te bouwen er een oplossing zal gevonden worden voor een enorme tragedie”
Politici moeten nu meer dan ooit praten, ook met IS, als dat nodig is. “Een oorlog verklaren zonder dialoog haalt niks uit.” Zei hij nog.

Tja, en nog steeds onder de indruk van die woorden … begon ik te dotten … intuïtief.
De techniek van het dotten biedt gelukkig de kans om dicht bij jezelf te blijven.
Zelfs met een bril waarvan de glazen niet helder zijn is dotten geen probleem, integendeel.  Met licht toegeknepen ogen – zoals je tijdens een meditatie naar een kaars kijkt – zag ik geel en rode stippen ontstaan telkens ik met de achterkant van mijn penseel het groene canvas raakte. Tik, tak, tik, tak … op het ritme van een klok tikte mijn penseel eerst in het met verf gevuld plastic potje en dan op mijn canvas. Tik, tak, tik tak …
Mede door  die cadans maar ook omdat ik bij die techniek niet hoefde na te denken, kon ik dicht bij mezelf blijven én mij verbonden voelen met de andere deelnemers.  Onbewust ook met alle mensen die ons de voorbije dagen, weken en maanden door terreur ontvallen waren, dichtbij én veraf.

Tot mijn verwondering kreeg ik van één van de deelnemers volgende reactie op het resultaat van mijn meditatieve oefening “menige harten verenigen zich“. Blijkbaar keek zij door een bril met propere glazen.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 15 november 2015

(Bron afbeelding)