365 dagen verwondering – DAG 283
Deze week heb ik de laatste frambozen geplukt in ons huurtuintje. Al had ik dat niet meer verwacht.
De herfstframbozen dienden heel wat regenbuien te trotseren. Ooit als eens kletsnatte frambozen geproefd? Het smaakt nergens naar. Of toch … ze smaken naar kletsnat papier van de huishoudrol. Omdat noch de smaak noch het uitzicht aantrekkelijk waren gunde ik deze vruchten aan de vogels.
Sindsdien volgden dagen van zonneschijn; het rijpingsproces kreeg een boost met over-rijpe frambozen tot gevolg. Ooit als eens overrijpe frambozen geproefd? Het smaakt nergens naar. Of toch … ze smaken naar overrijpe frambozen!
Alle gekheid op een stokje. Ik heb ontzettend genoten van déze pluk, omdat ik dat met bewuste aandacht diende te doen. Frambozen met een diep-rode, bijna paarse kleur wilde ik niet plukken. Ze waren echter zo fragiel dat een lichte aanraking volstond om ze in mijn hand te laten vallen. Heel bijzonder hoe ik met mijn ogen dicht kon voelen welke frambozen wél pluk-klaar waren en welke nog wat zon nodig hadden om verder te rijpen. Het tempo waarmee mijn rechter hand van de ene naar de andere tak reisde vertraagde. Mijn linker hand omhulde de net geplukte framboosjes tot ik ze voorzichtig deponeerde in de schaal die ik op een centrale plaats had neergezet. Met langzame tred keerde ik terug om verder te voelen en te plukken. Ik was een en al aandacht. Mijn focus was gericht op die fluweelzachte vruchtjes én op het prikken van de behaarde takjes. Heerlijk om zo mijn vrije tijd door te brengen. Wat kan ik genieten van en dankbaar zijn voor deze ZEN-momenten!
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 2 oktober 2015
(foto: vivapo)
viviane's Blog 
Werken in de tuin geeft me ook altijd zo’n fijn gevoel.