365 dagen verwondering – DAG 233
Eergisteren had ik het over speelruimte tussen vraag en antwoord. Vandaag was het labyrint deze speelruimte. Het was al weer van april geleden dat ik voor het laatst het labyrint liep in Kopje Troost te Brugge. Toen begeleidde ik een groep, vandaag wilde ik het labyrint alleen lopen.
Toen ik vanmiddag Kopje Troost binnen kwam, trof ik er twee vrienden aan. Met één van hen had ik een geanimeerd gesprek over twee meesters voor wie mijn gesprekspartner heel veel respect heeft maar die een tegenovergestelde kijk hebben op het leven. De een predikt ‘love life’ / ‘heb het leven lief’, de ander raadt dit heel sterk af (‘do not love life’). “Always look at the bright sight of life”, zelfs in de donkerste momenten, dàt leeft mijn lieve vriend.
Ik bracht dan weer in: geen schaduw zonder zon. De schaduwkanten maken mij bewust van de zonnige kanten. En dat bracht ons dan bij Yin en Yang.
Yin en yang zijn Chinese begrippen die verwijzen naar twee tegengestelde principes of krachten waarvan alle aspecten van het leven en het universum doordrongen zijn. Het yin-yangsymbool is de Oud-Chinese voorstelling van de kosmische dualiteit, waarbij yin vrouwelijkheid (aarde, koude, het noorden, vochtigheid) symboliseert en yang mannelijkheid (hemel, warmte, het zuiden, droogte). Het zijn echter niet louter tegenstellingen, maar vooral complementaire (elkaar aanvullende) waarden.
(Bron tekst en afbeelding: Wikepedia)
Terug naar het labyrint in Kopje Troost.
Het lopen van het labyrint is te vergelijken met de drievoudige weg van een pelgrim: Loslaten, Ontvangen en Toelaten (LOT).
Op de WEG NAAR BINNEN laat je los wat je achter je wilt laten: verdriet, verwondingen, angst, boosheid, wrok, schuldgevoel, …
Door die gevoelens te ervaren kan je ze loslaten of ze een plaats geven.
Daardoor maak je ruimte voor nieuwe ervaringen en kom je dichter bij je innerlijke kern.
IN HET MIDDEN ontvang je: nieuwe inzichten, antwoorden, beelden of gevoelens van dankbaarheid, liefde en verwondering.
Je intuïtie en de diepere lagen van je ziel gaan spreken.
Je wordt gevoed door je bron en transformaties kunnen plaatsvinden.
OP DE WEG NAAR BUITEN overweeg je nog eens wat je gevonden hebt. Je laat het landen in je bewustzijn en neemt het mee naar je dagelijks leven.
Het kan enige verwondering wekken maar – zowel tijdens het stappen in de natuur als – tijdens het lopen van een labyrint worden mij inzichten aangereikt via beelden en situaties die mij op dàt moment toevallen.
Op het labyrint werd ik vandaag geconfronteerd met een aantal obstakels: enkele tafel- en stoelpoten. Ook al zag ik ze ‘onder weg’, ik besteedde er pas aandacht aan én ondernam pas enige actie toen ze mij verhinderden om mijn pad te volgen. Deze obstakels zijn metaforen voor de gedachten waaraan ik meer aandacht besteed dan nodig is.
Ik liep het labyrint zowel in de zon als in de schaduw (metaforen voor mijn levenspad). Gaat mijn voorkeur eerder uit naar de zonnige kant, vandaag waardeerde ik ook de schaduwkant: ik werd mij bewust van de luwte van het schaduwrijke gedeelte toen ik op het zonnige gedeelte stapte en daar de hitte heb ervaren.
Op de terugweg parkeerde ik mijn fiets aan de Magdalenakerk om er nog even te kuieren in de speelruimte tussen vraag en antwoord. Het was mij vorige zondag reeds opgevallen dat het plafond van de kerk aan het afbrokkelen is. Vandaag lagen er wat blauwe scherven.
Intuïtief verzamelde ik de blauwe scherven en maakte er in deze speelruimte een figuur mee, een beeld* dat – voor mij – een metafoor is voor het antwoord op de vraag die ik in het labyrint had gesteld.
*Gisteren had ik het over hoe je kijkt is wat je ziet. Wat zie JIJ in dit blauwe beeld?
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 13 augustus 2015
(bron quotes: internet)
(bron foto’s: vivapo)
viviane's Blog 
Zeer interessante uitleg