(een on)geluk komt nooit alleen

365 dagen verwondering – DAG 150

Een ongeluk komt nooit alleen krijg ik soms te horen van mensen die van de ene pech in de andere rollen of die mij waarschuwen als ze vinden dat ik pech heb. Soms vraag ik mij af of je dan ook niet om meer pech vraagt als je deze woorden uitspreekt.  Waarom niet eens de rollen omdraaien door te laten horen met “geluk komt nooit alleen“? Dit is trouwens mijn ervaring als ik terug blik op het verloop van deze donderdag.

Er stond heel wat op mijn programma vandaag: een gesprek over verzekeringen, een verkeerd gekocht product terugbrengen naar de winkel, een vergadering met een groep mensen waar ik afscheid van neem. Er was een tijd dat ik met tegenzin aan zo’n dag begon.  Vandaag echter was het een dag zoals een ander, ik maakte mij geen zorgen, ik stapte van de ene afspraak naar de ander én verwonderde mij na elke afspraak over de manier waarop het was verlopen.

Etty Hillesum inspireerde mij om mijn geluksmomenten in een vaasje te bewaren om er later op te terug te blikken. Deze blog is mijn vaasje en ik laat jou even de papiertjes open vouwen.

voormiddag
Het gesprek met de verzekeringsagent verliep als volgt.  Nadat de betrokkene een antwoord kreeg op haar vragen gaf zij mij heel wat informatie die mij wat wegwijs maakten in een materie die mij vreemd is.  Het was een zakelijk en efficiënt gesprek dat ongemerkt evolueerde naar een menselijk gesprek dat ons beiden wegwijs maakte in totaal andere wereld, dat van Leven in het Nu en Leven in Verbondenheid.

namiddag
Toen ik aan de uitbater van een zaak vroeg hoe ik een zak meststof kon ruilen tegen een zak grondverbeteraar gebeurde het volgende.  De  man nam één van zijn winkelkarren, haalde de (zware) zak meststof uit de koffer van mijn wagen, deponeerde die zak zelf op de stapel in de winkel, reeds naar de voorraad grondverbeteraar en deponeerde één in de winkelkar waarmee hij naar de kassa reed, regelde een tegoedbon voor het saldo van mijn aankoop, reed met de winkelkar opnieuw naar de parking waar hij de zak grondverbeteraar in mijn koffer deponeerde en zelf de winkelkar weer op zijn plaats zette.

avond
Voor enkele weken besliste ik om mijn taak als vrijwilliger in een vereniging na twee jaar af te ronden.  De betrokkenen waren  op de hoogte dat ik nog twee bestuursvergaderingen zou bijwonen om mijn taken over te dragen.  Hoe zou mijn beslissing worden onthaald? Die vraag had ik mij wel gesteld maar ik was er niet blijven bij stil staan en ging vol vertrouwen naar de bijeenkomst.  Zonder woorden voelde ik hoe welkom ik was, hoe mijn – nog steeds enthousiaste – inbreng werd gewaardeerd en hoe niemand pogingen deed om mij van mijn beslissing af te houden.  Het gaf mij een zalig gevoel om én die verbondenheid te voelen én het respect voor mijn beslissing.

nacht
Na de vergadering vond ik in mijn digitale brievenbus een mail van een firma die zich verontschuldigt … omdat ik lang op een reactie heb moeten wachten op mijn vraag voor nazorg.

Een geluk komt nooit alleen!

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 21 mei 2015