365 dagen verwondering – DAG 149
Oh wat hou ik er van om ’s ochtends in alle vroegte de dag te verwelkomen tijdens een korte meditatie … buiten. Het was vroeger een vaste gewoonte thuis (op reis lukt mij dit makkelijker) maar sinds enige tijd wat verwaterd. Sinds kort voel ik weer de behoefte en dan geef ik daar aan toe. Mijn meditatie bestaat uit een combinatie van ademhalingsoefeningen, het omarmen van de zon en het innemen van de zonnewarmte in mijn hartchakra en in mijn zonnevlecht.
Het valt mij op dat ik zelfs op de meest regenachtige dagen de kans krijg om de zon te verwelkomen, alsof de zon op mij wacht vooraleer achter een wolk te verdwijnen en zich voor de rest van de dag schuil te houden.
Vanmorgen voelde ik behoefte om mijn ritueeltje uit te breiden met een oogmeditatie. Vanuit mijn ‘willen’ lukte het mij echter niet om mij de te volgen stappen te herinneren. Toen ook de zon verstoppertje met mij speelde, sloot ik mijn meditatie af met een Namasté. Ik ging aan mijn computer zitten om hulp te vragen aan een collega met wie ik eerder deze oogmeditatie had gedaan tijdens een workshop in Ter Loo. Ik noteerde in een mail al wat ik mij herinnerde tot ik eensklaps een duwtje in de rug kreeg, mijn computer verliet en weer naar buiten trok waar de ochtendzon plots weer in volle glorie stond te stralen. Ik liet mijn ‘willen’ los en liet mij door mijn intuïtie leiden… ’n heerlijk gevoel. De ene beweging vloeide uit de andere, een kleine correctie was zelfs niet storend. Ik werd mij bewust dat ik daar in mijn eentje stond te glimlachen, een glimlach naar de zon, naar mezelf, naar de wereld, én naar jou lieve lezer! 
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 20 mei 2015
(foto’s: vivapo)
viviane's Blog 
Als je je er goed bij voelt moet je er extra tijd voor voorzien.