via ragfijne draadjes verbonden

365 dagen verwondering – DAG 107

Vandaag schrijf ik mijn 107° bericht op deze blog en mijn 18° bericht op vivapo’s stiltedagboek; deze laatste is gekoppeld aan de campagne #30 dagen stilte zoeken. De hoogste tijd dus voor een gewetensonderzoek, vind ik zelf.

Waarom schrijf ik eigenlijk? En dan nog wel iedere dag. Om gelezen te worden? Om de wijsneus uit te hangen of mezelf interessant te voelen? Omdat bloggen een hype is? Om reacties uit te lokken? Omdat mijn ego gestreeld wordt door volgers en likers?

Het zou schijnheilig zijn om te verklaren dat ik het niét leuk vind wanneer mijn berichten gelezen worden.  Feit is dat ik graag schrijf, vooral met de computer omdat dit medium mij toelaat om mijn gedachten vlugger te volgen dan wanneer ik met de hand in mijn dagboek schrijf. Ik hou van verslagen schrijven, zakelijke verslagen maar ook verslagen van supervisie bijvoorbeeld.  De eerste zorgen ervoor dat ik to-do’s en deadlines – voor mezelf en voor derden – los kan laten eens ze te boek (lees: op de computer) staan en gedeeld werden. De tweede zijn voor mij vruchtbare aarde waarin inzichten welig tieren, zoals dat ook het geval is voor dagboekschrijven trouwens.

Bloggen heeft en geeft dan weer andere mogelijkheden, naast de reeds eerder vernoemde.  Voor mij is het een vorm van communicatie en niet alleen digitaal.  Het is gemeengoed geworden om te klagen over het gebrek aan persoonlijke communicatie sinds het succes van de digitale gesprekken op de sociale media.  Inderdaad er is een enorme explosie aan berichten en fotomateriaal te vinden en ik doe daar aan mee, o.m. door mijn blogberichten te delen op mijn Facebook profiel en sporadisch ook op mijn Twitter account. En het zal wel kloppen dat de vind-ik-leuk knop dikwijls zonder veel aandacht wordt gebruikt en dat de inhoud van de berichten niet altijd voor een kwaliteitslabel in aanmerking komt. So what? Ik vind communicatie via sociale media soms leuk, soms wijs, soms grappig, soms zinvol, op voorwaarde dat dit niet mijn enige communicatievorm is én dat ik er mij niet in verlies. Ik ben verantwoordelijk voor mijn keuzes.

Terug naar de meerwaarde van bloggen, althans naar de meerwaarde die ik zelf ervaar.  Sinds ik blog kom ik in contact met andere bloggers die ik anders nooit zou ontmoeten én met de informatie die zij delen.  Sommige van die contacten leiden tot persoonlijke contacten én persoonlijke communicatie.  Dit geldt trouwens ook voor contacten via andere sociale media.

Daarenboven zijn enkele van de voorbije 100 blogberichten reeds aanleiding geweest voor een zinvolle gedachtenwisseling met bezoekers aan mijn blog  die ik later in levende lijve ontmoet. Blijkbaar zijn een aantal ervaringen die ik op mijn blog deel herkenbaar, afgaand op de reacties die ik hierover opvang.

Wat voor mij een verrassing is, is de rode draad die door de reeds gepubliceerde berichten loopt. Blijkbaar helpt het bloggen mij ongewild in mijn proces van rouwverwerking.

Bloggen werkt ook aanstekelijk. Het zet lezers er toe aan om ook met een blog te starten of om met de inhoud van bepaalde blogs zelf aan de slag te gaan, denk maar aan het succes van blogs rond creativiteit of koken en de blogs met bucketlijsten…

Last but not least, ik gebruik de blog ook als promotiemiddel, als een moderne vorm van mond-aan-mond reclame zeg maar. Hier en daar verwijs ik naar komende activiteiten die ik zelf begeleid – denk maar aan de stiltewandelingen in het kader van #30 dagen stilte zoeken of die ik samen met anderen organiseer – denk maar aan de driedaagse natuurstage die Sylvie Hetzel voor het eerst in Vlaanderen zal begeleiden deze zomer. Wanneer mijn lezers deze berichten dan op hun beurt verder delen via de sociale media, dan ben ik hen daar dankbaar voor. Collega’s weten dat ik deze werkwijze ook reeds jaren zelf hanteer. Dat heet netwerken, toch? Of zoals ik het op mijn website verwoord: Via ragfijne draadjes voel ik mij met anderen verbonden.

Ik wil nog even terugkeren naar het fenomeen van het volgen van blogs of reageren op blogberichten.  Reageren op andermans blogs rendeert, zeker als je zelf één of meerdere blogs hebt. Het wekt de nieuwsgierigheid bij andere volgers en bloggers. Zelf waardeer ik iedere reactie op mijn blog! Daarenboven ben ik nieuwsgierig via welk ragfijn draadje wij met elkaar verbonden zijn, waarom jij – lezer – mijn blog bezoekt of volgt.

Eén van de volgers van mijn blog is natuurfreak Zij reageerde op het bericht dat ik gisteren postte. In haar reactie over de brem verwees zij naar haar blog natuurfreak die ik ten zeerste kan aanbevelen want ik vind die blog een streling voor het oog en daarenboven heel informatief!

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 18 april 2015

(bron foto: vivapo)