met kinderen naar stilte luisteren

365 dagen verwondering – DAG 105

Vandaag stond het begeleiden van een stiltewandeling op mijn programma, dit keer op de Schobbejakshoogte, een natuurgebied in het domein Ryckevelde te Sijsele.

Ik parkeerde mijn fiets dichtbij de ingang van het natuurreservaat en checkte nog even de inhoud van mijn rugzak.  Alhoewel deze wandeling zich tot een volwassen publiek richt, verwachtte ik twee kinderen (lagere schoolleeftijd) die samen met hun oma wilden mee wandelen in stilte.  Speciaal voor hen had ik vandaag wat extra materiaal meegebracht uit mijn voorraad attributen die ik heb gebruikt tijdens de activiteit als kinderen naar stilte luisteren. Ik bewaar nog steeds hartverwarmende herinneringen aan die activiteiten waar kinderen – weliswaar vergezeld door een (groot)ouder – alle aandacht kregen.  De oefeningen waren toen op hun maat geschreven. Het accent lag niet zo zeer op stilte maar op het waarnemen van allerlei geluiden én de stilte daar tussen in. Het twee uren durend programma vloog zo om!

Vandaag was het andere koek, want het accent zou nu op wandelen én stilte liggen. Je kan van kinderen echter niet verwachten dat ze twee uur zwijgen. Hoe ik het zou aanpakken had ik niet op voorhand bedacht, neen ik liet mij inspireren door het moment zelf en door wat (letterlijk en figuurlijk) in mijn rugzak stak: spiegeltjes, diaraampjes, schrijfgerief, een kartonnen CD, …

Ik kreeg ter plekke de ingeving om met de kinderen af te spreken: telkens zij iets wilden vragen of zeggen – bij voorkeur mij en niet aan hun oma-deelnemer – een tikje op de arm te geven en op fluistertoon hun verhaal te doen. Het was even wennen maar … het werkte! Spelenderwijs even vertragen in plaats van hun oma te overvallen met hun jeugdig vuur en enthousiasme, het creëert een moment van stilte en kan ook bij latere bezoekjes aan oma voor wat meer rust zorgen. Oma’s hebben soms handen en oren te kort als de jeugd op bezoek komt.

Terwijl de volwassenen luisterden naar de geluiden die hen vanuit alle windstreken  bereikten, noteerden en tekende de kinderen hun opgevangen geluiden op de kartonnen CD: zij in het centrum en de geluiden om hen heen.

Even later mochten zij het voortouw nemen op het smalle pad dat daar door de schapen was gecreëerd. Zij schatten blijkbaar deze taak als gids hoog in, want zij vervulden dit … in stilte.

Op de weidse vlakte gingen zij – gewapend met een leeg diaraampje – op zoek naar hun lievelingsplek en legden de beelden vast. Vertragen, verstillen…

  Met behulp van een spiegeltje bekeken zij de kruinen van de bomen … die als vrienden naar elkaar wuiven. Na één uur en veertig minuten wuifden wij op onze beurt de kinderen uit

 en stapten wij verder naar de plek waar de schapen graasden … in stilte.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 16 april 2015.

(Bron foto4: Nicole Danneels)
(Bron foto1, 2, 3 en 5: vivapo)