Stilte op de Schobbejakshoogte?

365 dagen verwondering – DAG 101

Vanmorgen ging ik op verkenning in het natuurgebied de Schobbejakshoogte op de grens tussen Sijsele en Sint-Kruis/Brugge. Vanaf de Maalse steenweg zag ik heel wat geparkeerde auto’s staan, waardoor mijn vermoeden groeide dat er een geleid bezoek was in het natuurreservaat.  Maar niets was minder waar, het was puur gezichtsbedrog door de bocht in de weg. Blijkbaar komt in de nabijgelegen Holleweg (de kasseiweg richting Ryckevelde kasteel) de nieuwe parking naast de honden speelweide tegemoet aan de noden van de hondenbaasjes en sportievelingen die er komen joggen.

 Ter hoogte van de ingang van het natuurreservaat stond er geen enkele auto en slechts een paar fietsen van joggers. Ik had dus de Schobbejakshoogte voor mij alleen.  Er werd onlangs gemaaid en gesnoeid, ik hoef mij dus geen zorgen te maken over de toegankelijkheid volgende week donderdag, tijdens het begeleiden van de derde wandeling in het teken van #30 dagen stilte zoeken. Dit maaien en snoeien heeft een voordeel maar ook een nadeel.  Het voordeel: we hoeven niet te vrezen om met onze kledij te blijven hangen aan de braamstruiken die er voorheen welig tierden.  Het nadeel: het intieme karakter is wat zoek, er is visueel contact tussen wandelaars in het natuurreservaat én de wandelaars, joggers en fietsers er rond. Zou minder beschutting ook minder stilte betekenen?  Ik was nieuwsgierig.

Nieuwsgierig waren ook de sportievelingen buiten het domein die onder het lopen of fietsen in mijn richting keken.  Vroegen ze zich af wat ik daar helemaal in mijn eentje aan het doen was?

 Zagen ze mij voor gek aan toen ik met mezelf verstoppertje speelde achter een boom?

 

Erger nog, ik stond zelfs te wuiven naar mijn eigen schaduw!

Ik trok mij van de buitenwereld echter niets aan en stapte langzaam en bewust over de begroeiing die niet alleen van aard en kleur verschilde, maar ook anders aanvoelde onder mijn voeten en invloed had op mijn manier van stappen.
 Het leek alsof mijn voeten de aarde kusten en ik voelde mij één worden met de aarde, met de bomen en de struiken,   de schapen en … de stilte. De stilte was niet alleen hoorbaar – ik hoorde geen geluid – maar ook voelbaar.

Tot plots de stilte verstoord werd door een oorverdovend lawaai. Ik dacht aan een helicopter, keek even rond, zag niets, en toch werd het geluid werd alsmaar harder en harder en toen … zag ik deze heli die wellicht op enkele meters van mij vandaan was opgestegen, er ligt daar immers een militair domein met een landingsplaats voor heli’s.

En toch ben ik die heli en het lawaai dat die veroorzaakte dankbaar.  Immers, nadat de heli nog een even rond het domein had gecirkeld was het plots … weer stil, écht stil.

 Wil jij deze week ook van stilte genieten ?
Dan kan je samen met andere stilte zoekers op de Schobbejakshoogte wandelen op donderag 16 april van 14u tot 16u.  Wel graag vooraf inschrijven.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 12 april 2015