Geluiden die de stilte verruimen

365 dagen verwondering – DAG 91

In het kader van #30 dagen stilte zoeken zijn mijn schat en ik op zoek gegaan naar een stiltemoment die we samen zouden kunnen beleven.  Onze keuze viel op ontbijten in stilte en we maakten hierover drie concrete afspraken: de radio staat uit, krant noch iPad liggen binnen handbereik. Ook nu blijkt weer hoe belangrijk het is om zo’n experiment samen met iemand te doen. We motiveren elkaar. En toch merkte ik enkele verschillen met gisteren.

We dekten deze keer samen stilzwijgend de ontbijttafel, zonder dat we daarover enige afspraak hadden gemaakt.
In tegenstelling tot gisteren zochten we vandaag geen oogcontact tijdens het ontbijt en gebruikten we ook geen gebarentaal.
Er lag vandaag wél een verdwaald tijdschrift in mijn gezichtsveld en mijn aandacht werd getrokken door een titel op de kaft die ik … toch probeerde te lezen.  Maar het tijdschrift bleef dicht.

Tijdens het ontbijt zitten we naast elkaar en kijken we uit op ons tuintje.  Het valt mij op dat ik vandaag super alert ben waardoor geen enkele beweging aan mijn aandacht ontsnapt: een vogel in de lucht, het dansen van de bamboe bij de buren, het wuiven van de blaadjes aan de struiken, de regendruppels op het venster.  Wanneer ik mij focus op die regendruppels dan lijkt het of ik naar een schilderij kijk dat bedekt is met bubbeltjesplastic.

Het valt mij op dat ik trager eet en dat mijn zintuigen op scherp staan: ik ruik de zoete geur van mijn boterham en proef de smeuïge speculoospasta op mijn tong. Ik geniet van de geluiden die bij het ontbijt en deze ontbijtruimte horen maar die mij anders nooit opvallen: de klok die tikt, het kreukelen bij het openen van de broodzak, het kuchen van mijn schat, het knarsen van een mes op het broodplankje, ik hoor mezelf kauwen op een zaadje uit mijn boterham, ik hoor warempel mijn eigen ademhaling… Die geluiden lijken de stilte waarin ze zich manifesteren te … verruimen.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe, 2 april 2015

(Bron foto: vivapo)