365 dagen verwondering – DAG 85
Vandaag hadden mijn zus en ik om 9 uur een afspraak in mama’s flatje. We dienden het dringend leeg te maken omdat het sinds gisteren te huur staat. We zagen er beiden tegen op, vooral omdat het nu pas ‘definitief’ lijkt én ook omdat we nu passtarten met het leegmaken van haar kleerkast. Het was verleidelijk – maar ook hartverwarmend – om bij ieder bloesje, ieder kleedje, iedere sjaal te blijven hangen aan het moment dat we haar dat voor het laatst wisten dragen. Tot mijn grote verwondering ging dat eigenlijk vrij vlot, vooral omdat we het samen aanpakten én elkaar zowel de tijd gunden als elkaar aanspoorden om het toch maar in de dozen te deponeren die ik deze namiddag naar de Oxfam Wereldwinkel zou brengen. Zo’n samenwerking zorgt ook dat de rouwverwerking veel soepeler loopt. Al te vaak hoor ik dat mensen er maar niet in slagen om alle kleding van een dierbare overledene uit de kast te halen om er afstand van te nemen. Ook voor mama was dat zo, ontdekten we vanmorgen. Wij hebben haar jaren geleden geholpen om papa’s kledij op te ruimen maar zijn favoriete hemd, das en gilet bewaarde ze als ’n dierbare herinnering. Ontroerend…
Ontroerend ook hoe alle kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen spulletjes van mama hebben kunnen kiezen, al was het in den beginne met enige schroom. Mooi ook hoe iedereen dit met zorg voor elkaar gedaan heeft. Ik voel me dankbaar voor de eensgezindheid en de verbondenheid de voorbije maanden. In gedachten zie ik mama goedkeurend lachen.
En vandaag gaven mijn zus en ik ook wat meubilair uit handen. Het gebeurde heel snel, de korte pijn zeg maar. Eén telefoontje volstond om iemand gelukkig te maken met mama’s tafel en stoelen. Mama zelf zou er heel gelukkig mee geweest zijn te weten dat er binnenkort heel wat mensen aan hààr tafel zullen aanschuiven tijdens een workshop gezond koken in een organisatie waar mensen met een hart voor elkaar en voor de Natuur samenkomen. Heeft ze dat toch wel weer goed ‘geregeld’.
Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 27 maart 2015
viviane's Blog 
Bedankt Viviane om ons deze ‘ervaring’ op zo’n waardige en respectvolle wijze te brengen … vaak zijn wij geneigd om ons vlot te haken aan een tak uit ’t verleden terwijl de stroming van het leven voortdurend werkt om het opnieuw vlot te krijgen.
Mijn moeder is overgegaan in 2013 en vader in 2014 … moeilijke, emotioneel geladen perioden.
Het doet deugd jou te lezen – mijn hart wordt er warm van.
Oneindig veel respect en bewondering, dat heb ik voor jou… meer en meer ❤
Fijn dat het zo goed geregeld was.en jullie elkaar steunden.dat kan ik niet zeggen.Mijn moeder is 4 jaar geleden overleden en nog knaagt het aan mij.We zijn met 5 kinderen en ik heb alles alleen kunnen opruimen en na de dienst heb ik het contact verbroken om zoveel redenen die ik hier natuurlijk niet ga neerpennen.Ik probeer het een plaats te geven.