365 dagen verwondering – DAG 43
Gisteren had ik het in droom groot, begin klein over de stemmetjes in je hoofd die je verhinderen om groots te dromen. Die stemmetjes worden stemmen als je dan nog eens geconfronteerd wordt met beperkingen. Maar ook dan is het van belang om je af te vragen: wat wil je, wat verlang je, wat is je grootste fantasie? Lieke Meertens raadt aan om je antwoorden op deze vragen te schrijven en dan de eerste stapjes te zetten.
Maar wat als ook schrijven niet meer lukt door bijvoorbeeld een fysieke beperking? Mijn advies: spreek het dan minstens uit, en vertrouw er op dat jouw woorden zaadjes zijn die jij in de vruchtbare aarde laat vallen en verlangend uitzien tot er iemand met een gieter vol water langs komt.
In mijn onmiddellijke omgeving ken ik iemand van wie de creativiteit de kop ingedrukt werd door een fysieke aandoening. Muziek spelen, kalligraferen, tekenen, miniatuurschilderen, … dit alles is verleden tijd wegens het niet meer kunnen coördineren van de actieve (rechter) arm en hand. Die persoon kan ervoor kiezen om de zaadjes van zelfbeklag te begieten, en dat mag ook. Ja het kan zelfs nuttig zijn om te zien tot wat de gedachte “er lukt niets meer” leidt om dan uiteindelijk andere mogelijkheden uit te proberen.
Ik mocht vandaag getuige zijn van zo’n zoektocht naar nieuwe mogelijkheden bij het zetten van eerste stapjes op het pad van dotpainting. Je ziet op deze pagina een afbeelding van twee allereerste werkjes.
Ik was verwonderd over het resultaat. Jij misschien ook. Welk werkje is volgens jou met een actieve (rechter) hand gemaakt en welk met een niet-actieve (linker)hand? Ik ben heel benieuwd naar jouw reactie!
Van harte, Viviane Van Pottelberghe
viviane's Blog 