365 dagen verwondering – DAG 17
Voor enkele dagen zette ik het bericht Zoektocht naar stilte op de blog. Je kon er lezen over mijn ochtendlijke sprinters. Neen zo’n sprinter doe ik niet met mijn loopschoenen aan maar wél met mijn pen in mijn dagboek als meditatieve schrijfoefening, heel dikwijls geïnspireerd door een Levenskunst- of andere spirituele kaart.
Eerder al trok ik intuïtief de kaart verwondering. Wanneer was dat ook weer? Ik sla één van mijn dagboeken open.
Alleen al bij het doorbladeren van mijn dagboeken voel ik mijn voorhoofd verwonderd fronsen. Het valt mij op dat er in mijn schrijfsels dikwijls een rode draad loopt door sprinters met verschillende thema’s. Te gelegener tijd wil ik inventariseren wat mij daarin opvalt.
Terug naar het thema verwondering. Graag wil ik een uittreksel delen van wat ik op 14 juni 2014 schreef als antwoord op volgende vragen:
1 Wat kan je verwonderen?
2 Wat is er nodig om je te verwonderen?
3 Geloof je in wonderen?
Wat mij kan verwonderen?
Een blauw hartje dat zich tussen de witte wolken vertoont terwijl ik geïnteresseerd de voorbijglijdende wolken gade sla. Op Facebook zag ik al (gefotoshopte?) afbeeldingen, maar het gebeurt ook écht, al verdwijnt het beeld even snel als het verschenen is.
Als ik – na een schrijf-het-naar-je-toe-oefening – mezelf als een magneet ervaar en de gewenste werkelijkheid naar me toe komt op een manier die ik niet zelf zou kunnen bedenken.
Wat er nodig is om mij te verwonderen?
Een open houding om bewust te worden wat zich aan mij kenbaar wil maken.
Dat wat zich wil laten zien of horen gebeurt anders ook wel, maar ik zie of hoor het niet omdat ik er geen aandacht voor heb, denk maar aan het zich ontvouwen van een varen of het zingen van een vogel.
Of ik in wonderen geloof?
Er hing lange tijd een spreuk in mijn computerkamer: wonderen gebeuren aan wie erin gelooft.
De woorden van dit spreekwoord resoneren op woorden van de Latifa meditatie waarover ik al eerder een bericht postte.
Na het herlezen van een sprinter maak ik soms een woordgedicht. Morgen post ik één van de woordgedichten die ik na de sprinter over verwondering heb gemaakt. Tot morgen?
Van harte, Viviane Van Pottelberghe
viviane's Blog 
Harten-wolkjes, die heb ik ook al gezien . Ik vind dit telkens een wonder en kijk ik met be-wonder-ing in ver-wonder-ing. Blij als een kind als ik er een foto kan van maken.