365 dagen verwondering – DAG 16
Toen ik déze foto op Facebook zag bleef ik even stilstaan bij mijn motivatie om maandelijks lachyoga te begeleiden in vivapo’s lachclub.
In mijn LACHdagboek schreef ik op maandag 21 november 2011:
Bij het onthaal van de deelnemers aan de lachyoga deze avond, vertrouwden een aantal van hen me toe dat ze niet in goede doen waren. Ze voelden zich gespannen, verdrietig, boos, opgejaagd, … kortom niét in de stemming voor een lachyoga sessie – ‘dachten’ ze. En ze dachten … dat ze de enigen waren die met een zekere weerstand naar de lachyoga kwamen.
We starten een sessie lachyoga meestal met een aantal begroetingen tijdens het kris kras lopen door de ruimte: met een knipoog, een glimlach of een lach. Ook nu weer. Tijdens deze oefening voelden een aantal deelnemers hun weerstand groter en groter worden tot … ze werden uitgenodigd om zich bewust te worden hoe ze zich NU voelden en vanuit dit gevoel elkaar te begroeten. Wat een metamorfose vond er plaats: ‘herkenning’, ‘erkenning’, ‘aanvaarding’ en ‘transformatie’.
Naast een aantal klassiekers zoals de ‘ho ho ha ha ha’, de ‘milkshake’, de ‘grasmachine’, de ‘clown’ en de ‘verleidingsdans’, maakten ze kennis met de ‘handendans’. Deze oefening is er o.m. op gericht om bewust te worden van de verschillende energietrillingen tussen mensen: wie neemt al of niet de leiding, verloopt het wisselen van de leiding soepel of stroef, … Deze oefening viel erg in de smaak, maar de meest gesmaakte opwarmer vandaag was de ‘machine’. Twee geoliede machines met elk acht onderdelen …. wat een hilarische situatie!
Na deze opwarmers waren de deelnemers klaar voor de zittende lachmeditatie die voor enkelen te kort, voor anderen te lang en voor de overigen … juist lang genoeg duurde.
Tijdens de daaropvolgende stiltemeditatie moesten enkele deelnemers aanvankelijk hun slappe lach bedwingen. Uiteindelijk vonden alle deelnemers buiten en binnen zich … stilte en rust.
Na de lachyoga maakten de deelnemers – vanuit deze stilte – op hun eigen tempo weer contact met elkaar tijdens een kopje warme soep en versgebakken brood in de cafetaria.
Het welslagen van een sessie lachyoga is voor een heel groot deel afhankelijk van het engagement van de deelnemers, ook wanneer zij aanvankelijk weerstand hebben gevoeld. De positieve ervaringen hebben de deelnemers niet in het minst … aan zichzelf te danken.
Wie zelf eens willen ‘proeven’ van lachyoga en ‘onvoorwaardelijk lachen’ is van harte welkom. Op de site van vivapo’s lachclub vind je meer info.
Van harte, Viviane Van Pottelberghe (lachanimator)
viviane's Blog 
Ik herinner mij toch ook wel één van de eerste keren dat ik naar de lachyoga kwam; er was een woelige tijd voor bij,’dacht’ik en het werd tijd om tot MEZELF te komen.
Na een eerste kennismaking aan zee ben ik dan ook daadwerkelijk in zee gegaan om de sessies te gaan volgen.
Het was een deugddoende ervaring weer het KIND terug te vinden door allerlei leuke oefeningen waar ik wel af en toe de slappe lach kreeg.
Maar tijdens de meditatieoefening ‘lachen om te lachen’ werd het pas duidelijk hoe mijn zonnevlecht vol zat van emoties;
ik kreeg de slappe lach, met echte pijn in de buikstreek en dan over het hele lichaam. Ik liet het toe. Niet zo simpel, en krulde over de grond van ‘het lachen’.
Na wat hulp, want zelf had ik een stuk ‘controle’ verloren kwam ik in de STILTE en de RUST.
Hoe bizar het ook klinkt maar STILTE heb ik leren appreciëren door de lachyoga. Ik vluchtte daar vroeger van weg.
Bij deze was ik gebeten door de ‘lachmicrobe’. Het heeft mijn hele leven veranderd. Ik sta er blijer, opgewekter, vooral optimistischer met veel meer kracht.
Een dikke merci.
Een grote oproep…. we doen voort, elk zegge het voort.