365 dagen verwondering – DAG 4
Ik wens je toe dat je vijf minuten per dag ergens onderweg stil kunt staan en getuige zijn van wat is.
Dit was ook mijn intentie bij de start van het nieuwe jaar, gekoppeld aan mijn intentie om mijn ervaringen te delen op deze blog.
Wil jij zelf ook een moment van verwondering delen via een tekstje, poëzie, vergezeld van een foto of een tekening? Voel je vrij, je bent van harte welkom!
Ook vandaag (4 januari) was weer zo’n dag om met verwondering te kijken, luisteren, voelen … en de reeks van ‘365 dagen verwondering‘ verder te zetten. Op het ochtendprogramma stond een wandeling langs de Damse Vaart van Hoeke richting Oostkerke en via de Krinkeldijk terug naar Hoeke.
Telkens ik langs de Krinkeldijk wandel gaat mijn aandacht naar de talrijke meidoorns en sleedoorns die links en rechts van de weg groeien. In deze tijd van het jaar vallen ze nog beter op, de sleedoorn door haar doornen, de meidoorn door haar rode bessen.
Ontmoetten we op deze koude maar zonnige zondagochtend weinig wandelaars, vogels daarentegen waren er in grote getale: ganzen in de weiden en in de lucht, eenden in de vaart en in de plassen, mezen vergezelden ons van boom tot boom, kraaien en duiven gaven een ochtendconcert ten beste. Maar ook een (dé?) reiger was weer op post in de polders langs de Krinkeldijk, al bleef die wel enige afstand houden.
De zon zorgde voor een prachtig lichtspel waardoor ik soms vergat om te kijken waar ik mijn voeten zette, tot mijn oog viel op dit tafereeltje: waar wortels hun weg hadden gezocht onder het wegdek ontstond er ‘ruimte’ … voor nieuw leven.
Ik moest aan die ‘ruimte’ denken toen ik deze namiddag enkele videogesprekken met Manuel Schoch bekeek. Hij had het over ‘ruimte’ scheppen waar iets nieuws – Stilte, Liefde, … – kan ontstaan.
En Manuel Schoch bracht me dan weer bij de mantra ‘Niets werkelijk kan worden bedreigd, niets onwerkelijk bestaat, daarin ligt de vrede van God‘.
Van harte, Viviane Van Pottelberghe
(eigen foto’s)
viviane's Blog 
Ik werd stil van het glooiende landschap in de Westhoek… Ik vertelde gisteren dat al mijn kindertekeningen startten met een glooiend landschap, een boerderij erop en een waterput.
Verderop werd mijn aandacht getrokken door een grote zwerm samenhorigheid spreeuwen, die luid kwetterend landen op een boom en nadien gezamenlijk neerstrijken op een akker. Hun stilte werd verbroken door het voorbijrazen van een motorfiets… Verderop…